Het Amerikaanse Wolvserpent is een nogal eigenzinnig gezelschap. De band bestaat uit het duo Blake Green (gitaren en vocalen) en Brittany McConnell (drums, viool) en heeft in zijn zesjarige bestaan twee full-lengths afgeleverd. Met nummers die gemakkelijk de twintig minuten passeren is de band niet kort van stof. Het in 2013 verschenen, tweede album Perigaea Antahkarana moest zelfs over twee schijfjes uitgesmeerd worden. Een overvloed aan materiaal en het ontbreken van het reflectief vermogen om overbodige passages te schrappen, zijn aspecten waar meer groepen tegenwoordig last van hebben. Gelukkig is Aporia:Kāla:Ananta een relatief korte ep van veertig minuten. Met slechts één nummer, dat dan weer wel.
De esoterische titel van dit album roept vragen op. Enig speurwerk maakt het mysterie niet duidelijker. Zo leer ik dat aporia meerdere betekenissen heeft. Het kan duiden op "de expressie van echte of geveinsde twijfel om een retorisch effect te bereiken", maar heeft ook als betekenis een "logische impasse of contradictie". Käla is dan weer een Indisch woord dat "bekwaam ambacht" betekent. Anata staat voor "eindeloos" of "limietloos". Er valt in eerste instantie weinig zinnigs van te maken.
Ook muzikaal gezien presenteert Wolvserpent hier een nogal rare smeltkroes aan invloeden (drone, doom, ambient, neoklassiek, gothic, sludge). Het album begint met mysterieuze en vrij overtuigende dark ambient in de trant van Cyclic Law-bands als Cities Last Broadcast en New Risen Throne. De vioolpartijen en neoklassieke passages doen vervolgens wat Dornenreichiaans aan. Dat zijn ook de beste stukken van het album, want zodra de dronende gitaren en drums hun intrede doen, klinkt het materiaal nogal houterig. Tegen de grens van zeventien minuten volgt ineens een soort Khanata-achtige, smerige sludge, die aanhoudt tot minuut vijfentwintig. Dat is misschien wel het meest intense deel van het album.
Het grootste probleem met Aporia:Kāla:Ananta is dat de ep nergens als een vloeiend geheel aanvoelt. Er staan absoluut goede passages op het epistel, maar andere delen voelen te gekunsteld aan. Bovendien is een switch van Dornenreich naar Khanate iets te veel van het goede. Het netto luistereffect is dat het moeilijk is om in een ‘flow’ te komen, terwijl dat toch juist de bedoeling lijkt wanneer je een nummer van veertig minuten schrijft. Toch blijf ik door de afwisseling en het eigenzinnige karakter van dit schijfje redelijk geboeid.
Uiteindelijk is de betekenis van de titel dan ook duidelijk. Aporia:Kāla:Ananta is weliswaar bekwaam in elkaar gezet en zonder muzikale limieten, maar voelt uiteindelijk ook te veel als een impasse aan om een echt verpletterende indruk te maken. Wolvserpent heeft de visie en de kwaliteit om een absolute topplaat af te leveren, maar dient daarvoor wel iets gestructureerder te werk te gaan.
Tracklist:
1. Aporia:Kāla:Ananta
