Soms passen een locatie en de muziek die je op dat moment luistert perfect bij elkaar. Dit ervoer ik met het Finse Draugnim. Deze heren spelen pagan metal met een fikse dosis (post-)blackmetalsaus en deze heren wisten mij met Vulturine tussen de polders, bomen en moerassen van de Zuid-Hollandse delta bij de spreekwoordelijke kladden te pakken.

Vanaf That Name Is Hate verspreiden deze Finnen een melancholische sound die tot aan het einde van deze schijf aan blijft houden. Bij de eerste klanken moest ik vooral denken aan Primordial en het Britse Fen, gemixt met een band als (de oude) Anathema. De tracks bevatten allemaal pakkende en slepende melodieën die de luisteraar in een trance doen verkeren. De gitaristen maken regelmatig gebruik van open akkoorden waardoor de sound een bombastisch karakter krijgt. Wanneer de keyboards tijdens deze passages tevens hun intrede doen, is er sprake van een prachtig atmosferisch geheel.

Zanger Chimedra maakt gebruik van traditionele blackmetalscreams en hier en daar een diepe grom, maar doordat de zang spaarzaam wordt ingezet en monotoon is, blijft het hypnotiserende karakter van deze langspeler intact. Dit is tevens het geval met het tempo. Er is weinig sprake van acceleratie, maar dit album moet het compleet hebben van de mooie melodieën en de sfeer die deze bewerkstelligen.

We mogen concluderen dat deze plaat geen bijster originele sound bevat, maar desalniettemin staan er op deze schijf zeker tracks die de luisteraar kippenvel zullen bezorgen. Een aanrader voor liefhebbers van bovengenoemde bands en acts als Drudkh en Agalloch.

Tracklist:
1. That Name Is Hate
2. As In Hunger, So In Demise
3. A Passage In Fire
4. Grief Unsung
5. Drums Of Black Death
6. Serpent Stone