Daar maakt het Zweedse Sons Of Crom zich schuldig aan. Deze aanbidders van de heroïsche metal van de Zweedse band Bathory en de spierenballenfantasy van schrijver Robert E. Howard (bekend van Conan) leverden vorig jaar met Riddle Of Steel een uitermate sfeervolle plaat af. De sterke mythische thematiek wordt helaas door een aantal zwakke composities te niet gedaan.
Opener Myrkrarfar en Masters Of Shadows zijn nog wel uitermate pakkende nummers, met opbeurende melodieën en heldhaftige achtergrondkoren. Die laatste is misschien wel mijn favoriete nummer van 2014. Net als het eveneens Zweedse Ereb Altor eert Sons Of Crom de gevallen Quorthon, de legendarische frontman van Bathory. Bovenstaande composities zijn lekker episch, hoewel de rauwe zang voor velen (net als bij Quorthon) een irritatiepuntje kan zijn. Het Darkthrone-achtige Call Of The Black Mountain is ook een prima nummer, gekenmerkt door de interessante dynamiek tussen brute riffs en ontspannen koorzang in jarenzeventigrockstijl tijdens de refreinen.
De rest van Riddle Of Steel (een verwijzing naar de klassieke muziek van de film Conan The Barbarian, door componist Basil Poledouris) is nogal zwak. De overige nummers worden gekenmerkt door veel sfeer en mooie melodieën, maar ze zijn te sereen en te langdradig. Niet klinkklaar slecht, maar de verveling slaat wel snel toe.
Gezien dat deze vrij saaie nummers een aardig groot deel van de albumduur opslokken, zullen de meeste luisteraars van Riddle Of Steel niet bepaald enthousiast worden. Liefhebbers van sfeervolle en rustige metal (als achtergrondmuziek) kunnen dit album gerust in huis halen. Sons Of Crom heeft potentieel, maar had beter even kunnen wachten met het uitbrengen van dit album, totdat er meer pakkend en hard materiaal voor handen was in de stijl van Master Of Shadows.
Tracklist:
1. Myrkrarfar
2. Master Of Shadows
3. Golden Gates
4. Call Of The Black Mountain
5. Cimmerian Dance
6. Victory
7. Seven Spells (The Riddle Of Steel)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
