Wist je dat Dark Fortress nagenoeg de Engelse vertaling is van Dimmu Borgir? Niet dat de ene band de naam heeft gejat van de andere, ze zijn namelijk ongeveer tegelijkertijd opgericht en bestaan inmiddels beide ruim twintig jaren. Overeenkomsten zijn er in beperkte mate, verschillen des te meer. Waar de Noren bijvoorbeeld assistentie krijgen van een honderdkoppig orkest, staan de Duitsers er alleen voor. Het grootste verschil is dat Dimmu Borgir symfonische black metal speelt en Dark Fortress zich steeds meer ontwikkelt richting een (progressieve) melodische deathmetalvariant.
De formatie uit Landshut staat bekend als een zeer productieve band, waarbij elke release weer een enorm positieve indruk achterlaat. Voor de fans was het dan ook even schrikken dat het maar liefst ruim vier jaren duurde voordat het zevende werkstuk, Venereal Dawn, werd uitgebracht. Gelukkig is het wachten beloond met dit zeer geslaagde conceptalbum met een apocalyptisch thema: hoe de mensheid omgaat met de onafwendbaarheid van de ondergang.
Het nieuwe materiaal laat een verdere ontwikkeling in songwriting horen die met Ylem werd ingezet. De langspeler van zeventig minuten is nog dynamischer en progressiever dan de voorganger en bevat veel vloeiende tempowisselingen en stemmingsveranderingen terwijl de black metal nog altijd aanwezig is. Een buitengewoon knap staatje songwriting waarbij ieder nummer een sterk eigen karakter heeft. Lloigor en Chrysalis zijn de progressieve nummers. Eerstgenoemde had zo op Blackwater Park van Opeth kunnen staan en laatstgenoemde bevat een fantastische zweverige Enslaved-melodie die je bijna hypnotiseert. Anderzijds biedt het vijftal nog altijd blackmetalcomposities als het trage Hellhammer/Mayhem-achtige Betrayal And Vengeance en het snellere Odem. In alle gevallen blijft de spanning doorgaans behouden door de goede opbouw van de composities en het zeer sterke gitaarwerk. Wel zijn er een paar nummers die iets korter hadden mogen duren.
Opvallend is een aantal experimenten. Het meest wordt er geëxperimenteerd in The Deep, dat donker begint met een zeer laag gestemde akoestische gitaar waarna er melodieus flamencospel volgt. De eerste keer schrik je er even van maar na een paar luisterbeurten went het wel, ook al kan ik me wel voorstellen dat niet iedereen er gecharmeerd van is. Verder hoor je vaker dan voorheen cleane zang met vocal effects terug, zij het steeds slechts kort. Dit past goed in het geheel net als de vrouwelijke Arabische zang in het afsluitende On Fever’s Wings. Heel bijzonder en fraai.
Ook bijzonder is de gevarieerde zang van Morean (Florian Magnus Meier), één van de pluspunten van het geheel. Hij versterkt zowel het onheilspellende, het verhalende en het melodieuze van de composities. De in Rotterdam woonachtige Morean varieert niet alleen met zijn stembanden, maar zingt ook in verschillende talen hetgeen prima binnen het concept past.
Venereal Dawn is een logisch vervolg op Ylem en weer een goede stap in de ontwikkeling van Dark Fortress. Een dynamisch en ijzersterk conceptalbum met een mooie balans tussen razende black metal, progressieve death metal en melodische passages. Een grensoverschrijdende ‘second wave of black metal’-groeiplaat voor openminded fans van melodische extreme metal. Het twintigjarig jubileum wordt hiermee op gepaste wijze gevierd. Niet iedereen zal de de opgepoetste productie en de ontwikkeling in progressieve richting kunnen waarderen, maar wie Ylem een meesterwerk vindt, zal ook dit nieuwe magnum opus in zijn of haar jaarlijst terugvinden.
Tracklist:
1. Venereal Dawn
2. Lloigor
3. Betrayal And Vengeance
4. Chrysalis
5. I Am The Jigsaw Of A Mad God
6. The Deep
7. Odem
8. Luciform
9. On Fever's Wings
