Nee, we krijgen dit keer geen Jon Oliva's Pain, Doctor Butcher en al helemaal geen Savatage album voorgeschoteld: Jon Oliva heeft met Raise The Curtain zijn soloproject dermate solo gemaakt, dat hij praktisch alle instrumenten speelt (inclusief de drums op drie nummers). Jullie horen het goed, dit album heeft geen meestergitarist als Matt LaPorte ter ondersteuning en bevat nog slechts enkele (en tevens de laatste) Criss Oliva riffs. Het resultaat is dat Jon zijn stinkende best gedaan om met iets geheel nieuws en tegelijkertijd zo vertrouwds op de proppen te komen.
Wat betreft de omschrijving 'iets geheel nieuws' bedoel ik vooral dat hij van de platgetreden paden treedt en binnen de nummers ruimte laat voor invloeden van progressieve rockacts als Kansas, oude Genesis, Yes en zich bij vlagen ook waagt aan swing (Ten Years) of zelfs Doobie Brothers (Father Time)) en The Beatles (Can't Get Away). Dit betekent dat de songs op zichzelf een stuk minder geworteld zijn in zware gitaarriffs en supertechnische gitaarsolo's, maar veel meer de focus leggen op leuke orgelmelodielijnen, Oliva's zanglijnen en zijn eigen solo's. Deze laatsten klinken in geen enkel opzicht als de alles omverblazende uitspattingen van zijn broer of LaPorte, maar zijn in hun eigen recht stuk voor stuk erg fijne, zij het een stuk minder technische, inkleuringen van de songs.
Met 'vertrouwd' bedoel ik vanzelfsprekend dat het hier gaat om Jon Oliva en dat alles wat hij doet een kenmerkende sound heeft door zijn zangpartijen. Waar hij live de laatste jaren af en toe flink de mist in gaat door zijn ogenschijnlijk slechter wordende conditie, klinkt hij op dit album minstens zo sterk als hij de afgelopen jaren bij Jon Oliva's Pain heeft geklonken. Helemaal op een prachtige ballad als Soldier of een meer duistere song als Armaggedon is er in geen enkel opzicht iets te merken van slijtage op zijn stembanden. Agressieve gilletjes zoals hij vroeger op Hall Of The Mountain King hoeven de luisteraars echter niet te verwachten, Raise The Curtain is in dat opzicht vooral een dromerig album, waarin Oliva zijn hart en ziel nog meer blootlegt dan normaal gesproken het geval is. Muzikale techniek maakt ruimte voor meer bezieling, terwijl stevig rocken plaats heeft gemaakt voor subtiliteit.
Deze laatste opmerking dient ter harte genomen te worden: Raise The Curtain is geen stevig album en zal de diehard headbangers op enkele nummers na waarschijnlijk weinig doen. Nu is het fijne hiervan dat de meeste Oliva fans, die buiten Savatage ook dol op JOP zijn, betere zaken te doen zullen hebben dan zeuren over het gemis aan beukende songs. Het gros zal zich dan ook vooral richten op het fijne musiceren, de immer charismatische zang en de oprechte teksten die deze vriendelijke reus wederom op plaat heeft gekregen. Ik moet in dit opzicht dan ook echt toegeven dat ik Jon Oliva's soloalbum in al zijn oprechtheid misschien nog wel beter vind dan de voorgaande platen die hij met band heeft geproduceerd. Als de lezers van deze recensie zich dan ook vooral in het achterhoofd houden dat het hier niet om een puur metalalbum gaat, dan zal dit album jullie geen windeieren leggen. Voor mij is Oliva's eerste soloalbum in ieder geval ook zijn meest oprechte plaat en alvast een top 10 notering waard.
Tracklist:
1. Raise The Curtain
2. Soul Chaser
3. Ten Years
4. Father Time
5. I Know
6. Big Brother
7. Armageddon
8. Soldier
9. Stalker
10. The Witch
11. Can't Get Away
12. The Truth (bonus track)
