Het einde van de jaren negentig waren donkere tijden voor Ministry’s kernleden Al Jourgensen en Paul Barker. Filth Pig, de opvolger van het succesvolle album Psalm 69, werd (onterecht) teleurstellend ontvangen door zowel critici als fans. Gitarist William Tucker pleegde vanwege een terminale ziekte zelfmoord en daarnaast worstelden Barker en met name Jourgensen met verslavingen. Na drie jaar stilte verschijnt Dark Side Of The Spoon, dat qua titel natuurlijk een duidelijke parodie is op Pink Floyd's beroemste album, maar ook een verwijzing naar Jourgensens heroïnegebruik.

Het lijkt er al snel op dat Ministry de experimentele aanpak van Filth Pig overboord gooit want het album opent met het opzwepende agressieve Supermanic Soul, dat terug grijpt naar de commercieel succesvolle Psalm 69-formule. Een goed begin, ook al komt het toch wat over als een mindere kloon van N.W.O., de opener van Psalm 69. Op Whip And Chain wordt het tempo weer teruggeschroeft en gaat het duidelijk de kant op van de overwegend logge midtempo album Filth Pig. Het furieuze Bad Blood vormt het hoogtepunt op deze duistere plaat. Het zorgde ervoor dat Ministry weer in de spotlights kwam te staan door de aanwezigheid op de soundtrack van de film The Matrix en bovendien kreeg het een Grammy-nominatie voor beste metalperformance in 2000.

Op het vermakelijk Eureka Pile wordt er volop geëxperimenteerd met ditmaal Midden-Oosten-achtige vrouwelijke zangpartijen. Op Step zijn Jourgensens bekende cynisch-komische teksten volop aanwezig. Dit keer als parodie op beroemdheden die besluiten om te gaan afkicken in rehabklinieken en het nooit zonder hun fans hadden gered. Met een opzettelijk redneckstemmetje bazelt Jourgensen: “Help. I need help. I don’t know who I am anymore. I like to apologize to all my wonderful fans for sticking by me through such troubled times. I love all you so much”.

Op de tweede helft van de plaat blijft het tempo laag en worden de nummers experimenteler en duisterder en is de sfeer haast claustrofobisch te noemen. Ondanks het experimentele karakter lijkt het Ministry te ontbreken aan ideeën en kabbelen de nummers voort. Zo heeft Nursing Home een lekkere bas-/banjo-loopje, maar wordt het daarna zelfs voor Industrial-begrippen te repetitief. De nostalgie lijkt zelfs toe te slaan op Kaif als Jourgensen meerdere keren klaagt “Where did the time go?” Barker doet nog een vocale bijdrage op het ronduit sombere Vex And Siolence. Gelukkig voorkomt het uitstekende 10/10 ervoor dat het album als een nachtkaars uit gaat, met name Jourgensens saxofoonsolo’s zijn hierbij een hoogtepunt.

Al met al is Dark Side Of The Spoon zeker geen Ministry-klassieker geworden die zich kan meten met The Land Of Rape And Honey en The Mind Is A Terrible Thing to Taste. Als geheel is het album hier te wisselvallig voor. Maar voor diehard Ministry-fans is er genoeg te genieten en kunnen de experimentele tracks een leuke afwisseling vormen tussen de rechttoe rechtaan nummers als bijvoorbeeld Burning Inside, N.W.O. en Just One Fix.

Tracklist:
1. Supermanic Soul
2. Whip And Chain
3. Bad Blood
4. Eureka Pile
5. Step
6. Nursing Home
7. Kaif
8. Vex & Siolence
9. 10/10
69. Linda Summertime (Hidden track)