Het is de combinatie van prachtige, treurige melodieën (nog eens versterkt door de nogal melodramatisch klinkende, maar desondanks zeer ontroerende viool- en cellopartijen), uitgesponnen composities en vloeiende dynamiek die mij destijds zo wisten te raken. Inmiddels ben ik al behoorlijk wat bekender in het genre en kijk ik niet zo snel meer op van lange nummers en dynamiek tussen zachte en luide passages. Toch is You Are There nog altijd een plaat die me weet te ontroeren.
De cineastische versie van post-rock die Mono hier ten gehore brengt, is misschien niet de meest vernieuwende vorm van het genre, maar de composities zijn werkelijk onweerstaanbaar. Het album bestaat uit twee korte nummers, die als rustpunten fungeren, en vier uitgesponnen epossen die van fragiel en breekbaar opbouwen tot overdonderende geluidslawines. The Flames Beyond The Cold Mountain laat al direct horen waar Mono voor staat: machtige, filmachtige post-rock waarin de weemoedige melodielijnen direct een aanslag op de traanklieren doen.
De band excelleert bovendien in contrasten. Daar waar de enkele gitaarstrook bij het begin van Are You There? al voldoende is om keer op keer voor meters kippenvel te zorgen, klinkt het magistrale einde van Yearning alsof je in slow-motion naar de Apocalyps kijkt. Het zijn die tegenstellingen tussen allesverzengende erupties, waarbij je als luisteraar wordt ondergedompeld in het geluid, en de lieflijke akoestische momenten waarop de band fragiel en ontwapenend klinkt, die zo imponerend zijn.
Hoewel de magie die You Are There bij de eerste luisterbeurt op wist te wekken in de loop der jaren wel wat is afgezwakt, blijft dit een bijzonder album van een heel bijzondere band. Het is spijtig dat het laatste album For My Parents op een teleurstelling is uitgedraaid, maar Mono heeft meer dan genoeg materiaal om op terug te vallen.
Tracklist:
1. The Flames Beyond The Cold Mountain
2. A Heart Has Asked For The Pleasure
3. Yearning
4. Are You There ?
5. The Remains Of The Day
6. Moonlight
.jpg){kind=small}
