Ten eerste is daar de sterk verbeterde productie. Inside Out klinkt ondanks de leeftijd als een klok. Het gitaarwerk spettert aan alle kanten en de kraakheldere sound geeft de muziek veel meer body. Belangrijker is de vooruitgang in het songmateriaal. Tijdens beluistering is bijna niet voor te stellen dat deze band verantwoordelijk was voor Human Wreckage. Stond die plaat vol met ietwat generieke thrash, deze tweede schijf is stukken progressiever, donkerder en harder. Bovendien blijkt hier veel sterker dat de bandleden kunnen spelen, want de complexe structuren vereisen regelmatig een hoogontwikkelde speltechniek.
Gold op het debuut Overkill nog als lichtend voorbeeld. Op Inside Out jaagt D.A.M. veel meer een eigen sound na. Nog steeds duiken er wel wat bekende riffs op, maar de muzikanten doen in ieder geval moeite om er een eigen draai aan te geven. Met succes, want nummers als Winter's Tear en The Innocent One barsten uit hun voegen van de gave gitaarpartijen. Zanger Jason McLoughlin heeft tevens wat zangles gehad, waardoor hij afwisselender en furieuzer uit de hoek komt. De sound van de band is al met al ook een stuk melodieuzer en afwisselender.
Was deze plaat een aantal jaren eerder verschenen, dan hadden we het nu misschien over een bekende klassieker gehad. Maar ook zonder die status is het een beresterke schijf. Een schijf die zich zeker kan meten met de beste albums van Britse medestrijders als Onslaught, Sabbat, Deathwish en Pariah. Complimenten voor Divebomb Records dat deze heren op waarde wist te schatten. Dit soort flitsende en technische thrash is nu immers bijna uitgestorven.
Tracklist:
1. Man Of Violence
2. House Of Cards
3. Appointment With Fear
4. Winter's Tear
5. The Innocent One
6. My Twisted Mind
7. No Escape
8. Beneath Closed Eyes
9. Inside Outro
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
