Toch heeft Machine Head geleerd van The Blackening. Afgezien van de wat te lange, trage opening van het album voelen de nummers nergens aan alsof ze te lang blijven doorgaan, zoals op de voorganger soms wel het geval was. Zodra I Am Hell na een minuutje of twee echt losbarst, begint het riff-festijn. Bijvoorbeeld in I Am Hell en Pearls Before The Swine zijn deze genadeloos hard en scherp. Toch is er ook ruimte voor melodie op het album, bijvoorbeeld in Be Still And Know en het progressieve Darkness Within. Opvallend is het kinderkoor in Who We Are, evenals de erg als jaren '80 Metallica aanvoelende solo in het titelnummer. Afgezien daarvan ligt Unto The Locust qua sound wel volledig in de lijn van voorganger The Blackening, wat geen enkel bezwaar is. Dat dit het derde album in dezelfde line-up is, heeft daar ook mee te maken (en is ook een unicum bij Machine Head), evenals dat dit album wederom door frontman Robb Flynn geproduceerd is. Hij kent de sound van zijn eigen band natuurlijk door en door. En ook de stem van Flynn heeft na het vele touren niet ingeboet en heeft een mooi krokant korstje, dat perfect bij de nummers past.
Wat wel een klein bezwaar is, waardoor Unto The Locust toch net wat minder is dan zijn voorganger, is dat het spannende randje ontbreekt. Het is duidelijk dat de band lang de tijd heeft genomen om de nummers te perfectioneren, waardoor het een stukje spontaniteit heeft plaatsgemaakt voor professionaliteit. Ook de furie van bijvoorbeeld Aesthetics Of Hate is minder aanwezig. Ondanks dat zijn de songs wel weer van hoge kwaliteit, en is Unto The Locust toch een waardige opvolger van The Blackening. Machine Head behoort hiermee nog altijd tot de top van de hedendaagse metal.
Tracklist:
1. I Am Hell (Sonata In C#)
2. Be Still And Know
3. Locust
4. This Is The End
5. Darkness Within
6. Pearls Before The Swine
7. Who We Are
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
