De laatste jaren is het zogenaamde post-rock/metal genre werkelijk waar geëxplodeerd en lijken er vanonder elke steen bands te kruipen die beïnvloed zijn door de Neurosissen, Godspeed You! Black Emperors, Explosions in the Skies, Cult of Luna’s en Isis-sen van deze aardkloot. Een hoop van deze bands komen niet verder dan een halfslachtige poging tot imiteren van de voorlopers in het genre en verdwijnen vaak nog sneller als dat ze verschenen.

Appollonia zit ook behoorlijk diep in de post-rock/metal maar omzeild met gemak de valkuilen van clichés waar velen wel intrappen. De eerder genoemde invloeden worden afgewisseld met screamo, hardcore, doom en sludge. En ondanks de vele invloeden in de muziek behoudt Appollonia hun focus en wordt het nergens een chaos. Muzikaal gezien zou je Appollonia wellicht het beste kunnen omschrijven als een kruising tussen Overmars, Kylesa en Circle Takes the Square. Ook op het gebied van de vocalen steekt Appollonia boven het maaiveld uit. Waar de gemiddelde band vooral gebruik maakt van een zanger die monotoon zijn teksten over de muziek uitbrult maakt Appollonia prima gebruik van de dynamiek in hun muziek door de wanhopig klinkende schreeuwpartijen af te wisselen met prima passende cleane vocalen.

Frankrijk heeft de laatste jaren een aardige reputatie opgebouwd met bands als Overmars, Monarch! en Year of No Light. En Appollonia kan wat mij betreft eenvoudig in datzelfde rijtje geplaatst worden. Sterker nog, Appollonia is die bands met Among Wolves naar mijn (soms) bescheiden mening al voorbijgestreefd. Appollonia heeft zijn plekje in mijn top 10 albums van dit jaar bij deze verzekerd.