Zonder twijfel beschikt de groep over een ongekend talent en het vakmanschap om ogenschijnlijk zonder enige moeite een heel arsenaal aan kwaliteitnummers te leveren. Maar kwaliteit leveren is niet hetzelfde als overtuigen. Zo weet niet elk nummer te overtuigen, hoe sterk gearrangeerd en pakkend het muzikale geweld ook mag zijn. Qua songwriting is de plaat niet heel erg gevarieerd uitgevallen, maar thrashfans zullen hier niet om rouwen. Het is opvallend hoe erg de mannen dat genre weer in de armen hebben gesloten en gitaristen Heafy en Beaulieu er de een na de andere sterke riff er uit weten te persen. Ook het soleerwerk is puur genieten geblazen, liefhebbers van het betere gitaarwerk kunnen deze plaat alleen daarom al aanschaffen.
Over de zang van Matt Heafy is altijd veel te doen geweest, of hij nu zijn longen uit zijn lijf schreeuwt, Hetfield imiteert of zich er clean van af maakt, de meningen hierover zijn altijd verdeeld. Alle factoren om kritiek op te leveren zijn wederom talrijk vertegenwoordig. Het rauwe stemgeluid, de fijne cleane zang en (verrassend veel) grunts. Daar heb ik absoluut geen problemen mee, Heafy beschikt over een prettig stemgeluid, zowel rauw als clean. De grunts zijn wat mij betreft een welkome terugkeer, maar niet erg overtuigend uitgevoerd.
Uitschieters op het album zijn opener Kirisute Gomen, Into The Mouth Of Hell (We March) en He Who Spawned The Furies. Stuk voor stuk melodieuze thrashgranaten. Daar is waar de band op zijn best is. En omdat ook hier melodieuze refreinen te horen zijn vallen sommige nummers hier een beetje bij in het niets. Een nummer dat leunt op melodieuze aspecten zoals The Calamity doet valt op de thrash geschoeide leest wel een beetje uit de boot, en daarnaast zijn er nog een aantal songs die geen lange houdbaarheidsdatum is begaan, met name omdat het meer van hetzelfde is.
Op veel verrassingen hoef je dus niet te wachten, het afsluitende (ruim elf minuten klokkende!) titelnummer is de enige. Na een aantal minuten de nekspieren getraind te hebben slaat het nummer om naar enkele rustige passages die in de verte aan Opeth doen denken, om vervolgens op een Machine Head (m)achtige manier uit te bouwen naar een climax waarin brute grunts, smerig gitaarwerk, op hol geslagen soleerwerk en melodieuze elementen elkaar afwisselen. Puik nummertje.
Er zijn overigens twee versies van het album verkrijgbaar. De reguliere (hierboven besproken) versie en een 2-cd versie. Beter gezegd, een cd en een dvd. Deze cd bevat naast de studionummers twee leftovers van de studio-opnamen die aardig zijn, maar ook duidelijk maken waarom ze de uiteindelijke selectie niet gehaald hebben. Daarnaast is er nog de Iron Maiden cover Iron Maiden, een weinig bijzondere cover, die niet voor Trivium lijkt weggelegd. Over naar de dvd, een negentig minuten durend document met een Making Af Shogun en Shogun: The Riffs, Instructional Video For Guitar And Bass. Al met al een versie die alleen interessant is voor de echt fans.
Ondanks de punten van kritiek profileert Shogun zich vooral als een release waar de bovengemiddelde kwaliteiten van de bandleden het niveau van de cd moeiteloos naar de hogere regionen tilt. Deze cd zal ongetwijfeld veel lof oogsten bij fans waar anderen het hun rug zullen toekeren. Trivium is nog steeds Trivium, de verrassing is er af, en love 'em or hate 'em, hun status zal alleen maar groeien met deze cd.
Tracklist:
1. Kirisute Gomen
2. Torn Between Scylla and Charybdis
3. Down from the Sky
4. Insurrection
5. Into the Mouth of Hell (We March)
6. Throes of Perdition
7. He Who Spawned the Furies
8. Of Prometheus and the Crucifix
9. The Calamity
10. Like Callisto to a Star in Heaven
11. Shogun
Limited Edition
12. Upon the Shores
13. Poison, Knife, and the Noose
14. Iron Maiden
