Neuraxis heeft met deze schijf een zeer consistente plaat afgeleverd. Er staan niet echt uitschieters op de cd en van matige vullertjes is gelukkig ook geen sprake. De band heeft wederom een doldwaze muzikale achtbaanrit bij elkaar gepend. Complexe ritmes, tegendraadse gitaarriffs en subtiel geplaatste melodielijnen, alles komt weer voorbij. De productie is misschien een tikje gladjes, maar tegelijkertijd is het geluid ook erg helder, waardoor alle details lekker uit de speakers knallen.

De vooruitgang ten opzichte van Trilateral Progression is dat de band er qua speltechniek weer op vooruit is gegaan. Drummer Tommy McKinnon is in dat opzicht een smaakmaker. Dankzij de vele smaakvolle roffels en talloze breaks houdt hij de muziek constant spannend en avontuurlijk. De gitaristen spelen lekker tegen elkaar in en ook de nodige solo's komen weer voorbij. Qua zang is de plaat niet opzienbarend. Op de beste momenten doet grunter LeBlanc nog wel eens denken aan Mikael Åkerfeldt van Opeth, maar verder brult de man redelijk standaard mee. Dat gegeven heeft zo z'n voordelen, aangezien de zanger op deze wijze wel een bepaalde houvast biedt in de complexe muziek.

Het is lastig om de beste nummers aan te wijzen, omdat elk nummer wel lekker knalt. Het is allemaal niet origineel meer en de band heeft hoorbaar goed geluisterd naar bands als Death en Cynic, maar al die invloeden zijn wel samengesmolten tot een stel goed uitgevoerde nummers. Neem daarbij het mooie artwork en we kunnen concluderen dat deze cd af is.

Tracklist
1. Darkness Prevails
2. Wicked
3. Versus
4. Deviation Occurs
5. The Thin Line Between
6. Dreaming The End
7. Standing Despite...
8. Oracle
9. Phoenix
10. The All And The Nothing