Het grootste deel van de tijd zingt Jokke Ponette in een stijl die je eerder bij een progressieve of gothic rock formatie zou verwachten. De eigen beheer produktie laat deze vocalen bovendien nogal hol klinken. Af en toe wisselt Ponette de zuivere vocalen af met grunts of gekrijs. De afwijkende zangstijl geeft de band een eigen gezicht, maar zal niet naar ieders smaak zijn.

De unieke stijl van Achyronthia komt het best tot zijn recht op Innerstorm, dat een beklemmende griezelsfeer oproept als ware je in een spookhuis aanbelandt. Veel nummers op The Final Crossing gaan echter het ene oor in en het andere weer uit, zonder een blijvende indruk achter te laten. De magere produktie lijkt daar voor een deel debet aan. Wel komen songs als Disgrace At Dawn en de titeltrack meer tot leven zodra je de bovengemiddelde teksten meeleest, die op de website van de band staan afgedrukt.

De conclusie luidt dat de heren wat te vroeg in een studio zijn gedoken om een heel album op te nemen, ook al is men al sinds 1999 actief. Het zestal is niet in staat om veertig minuten lang te boeien met eigen materiaal. Zoals gezegd is deze cd echter twee jaar oud, dus wellicht heeft het gezelschap, onder impuls van een nieuwe tweede gitarist, inmiddels een flinke progressie geboekt.

Tracklist:
1. Intro
2. The Final Crossing
3. Trenches Of Death
4. Innerstorm
5. Burned
6. World On Fire
7. In Aeternum
8. As Winter Comes
9. Disgrace At Dawn
10. Frozen Soul