Sinterklaas kan wat mij betreft komen. En voor de rijmafkeerhebbende lezer ben ik ook de beroerdste niet: Incantation, Primordial Domination, 2006, acht nummers, één intro en veertig minuten aan duivelse noten from hell. Thát's the story, morning glory. In een notendop, welteverstaan.

Maar we zitten hier niet voor de notendop, maar voor de noot. Of noten, als u dat liever wilt. En de noten van Primordial Domination, nou, daar kunnen wij wel het nodige over kwijt.
Om met de deur in huis te vallen, Primordial Domination is in mijn ogen beter dan de voorganger Decimate Christendom, wat opzich geen slechte plaat was, maar ook geen uitzonderlijk goede. Incantation deed daar de bekende kunst, speelde de bekende noot, maar de extra dimensie die Incantation op bepaalde albums in kwaliteit doet stijgen, ontbrak. Het was een aardige pot death, weinig meer. Maar op de nieuwbakken telg weet de toverformule weer onderwetse kippenvelmomenten te kweken. Wellicht heeft de band in de afgelopen twee jaar duistere inspiratie bij Satan himself geschept, want Primordial Domination klinkt als een helbewoner waar zelfs Cerberus niet tegen blaft.

De intro laat direct horen waar het allemaal om draait. De lome, donkere, zware noten leiden een hoofdstuk vol religieafkeer in, zowel tekstueel (hoe verrassend) als muzikaal. Snelheid speelt op Primordial Domination geen hoofdrol. Incantation bewijst hiermee dat ook een overwegend mid-tempo-schijf behoorlijk aangrijpend kan uitpakken. De neerslachtige klanken hebben precies de juiste toon om zich de duivelse mantel te kunnen aanmeten. Geen furieus geram, geen razende gitaren of donderende drums, alles gebeurt weloverwogen, gecontroleerd, op het gemakje, maar met een rotsvaste zekerheid. De onderwereld hoeft zich immers nooit te haasten. Het grijpt u toch wel, al maakt u nog zo'n vaart.

Eigenlijk is Primordial Domination niks nieuws onder de zon. Incantation is geen band van innovaties, en we weten inmiddels al lang waar we met Incantation aan toe zijn. Het geluid is bekend, de formule is bekend, maar dat wil niet zeggen dat Incantation geen cd kan maken waar u blij van wordt. En Primordial Domination is zo'n cd. Hoewel deze cd niet veelzijdig of divers is en alle nummers wel wat van elkaar weghebben, en u echt niet op spannende zaken hoeft te wachten, is deze cd gewoon goed. Want de nummers zitten dankzij het beklemmende geluid, de gitzwarte noten en de redelijk sadistische traagheid zo verdomd lekker in elkaar, dat deze cd uw oren op een goede, donkere avond geheid zal overmannen.

So sit back and enjoy Hell.

Tracklist:
1. Primordial Domination
2. The Fallen Priest
3. Dissolute Rule / Begin Apocalypse
4. Hailed Babylon
5. Lead To Desolation
6. Doctrines Of Reproach
7. The Stench Of Crucifixion
8. Extirpated Dominus
9. Conquered God