De Duitse hardrocker Axel Rudi Pell heeft voor de elfde maal een album bij elkaar geschreven. Wie een beetje bekend is met z'n repertoire weet inmiddels dat er niet veel vernieuwing verwacht hoeft te worden. Axel Rudi houdt niet van experimenteren. Voor sommige mensen genoeg reden om af te haken. Is Mystica de moeite waard?
De aanwezige bezetting garandeert degelijkheid, dat is zeker. Dat Mike Terrana de drums goed hanteert wisten we al van zijn werk met Yngwie Malmsteen en Rage. Ferdy Doernberg kennen we van een heleboel verschillende Duitse bands en projectjes (Rough Silk, Taraxacum, etc.) waarin hij de toetsen beroerde. Zanger Joey Gioeli doet niet onder voor zijn voorgangers Jeff Scott Soto, Rob Rock en Charlie Huhn. Nee, het ijkpunt zal het songmateriaal zijn.
Wat dat betreft, zoals al gezegd, geen verrassingen. Mystica is als Kings And Queens is als Shadow Zone is als The Masquerade Ball is als... Je begrijpt. Het zijn weer voornamelijk lange rustige rockers geworden, het type waarvan je goed loom kunt worden. Zelfs het 'uptempo' nummer Rock The Nation heeft iets melancholisch en slepends. Daar zal het hammondorgel iets mee te maken hebben.
De solo's zijn, als altijd, subliem en treffend. Over het algemeen kunnen de songs aanstekelijk en doordacht genoemd worden. Joey Gioeli klinkt uitstekend. Aan het spel van de muzikanten schort niets. Waarom dan toch wat teleurgesteld? Het is weer 'gewoon' een album als de vorigen. Leuk voor sommigen, teleurstellend voor anderen. Dat vraagt om nog een dooddoener: Fijn voor de liefhebbers.
Tracklist:
1. The Mysterious Return (Intro)
2. Fly To The Moon
3. Rock The Nation
4. Valley Of Sin
5. Living A Lie
6. No Chance To Live
7. Mystica
8. Haunted Castle Serenade (Opus #4 grazioso e agresso)
9. Losing The Game
10. The Curse Of The Damned
