Wachten is vervelend. Lang wachten is strontvervelend. Als na dat lange wachten ook nog eens niets gebeurt is het tijd om pislink te worden. Zo ver is het niet gekomen vandaag, maar de 55 minuten die "Defying The Rules" duurt hadden zoveel beter besteed kunnen worden. Een trui breien bijvoorbeeld.

Zet eens een schaar in een aantal grote Italiaanse meesters. De glimlach van Mona Lisa, een stuk pleisterwerk met de hand van God. Maak van de stukjes een collage en prop het in een gouden lijstje. De schoonheden van de individuele meesterwerken zullen nog wel tot uiting komen, maar als geheel zullen weinig mensen geraakt worden door het kopieerwerk.

Daar komt het mankement van Hibria kijken. Hibria, de Braziliaanse heavy metalband. Invloeden: Iron Maiden, Metallica, Helloween, Judas Priest, Megadeth, Racer-x, Manowar and Dream Theater. Voeg daar Angra en Gamma Ray aan toe en de stijlomschrijving is steviger dichtgemetseld dan de wetgeving op het gebied van kinderporno.

Dat zijn dus, in willekeurige volgorde; rollende gitaarsolo's, ploink-ploink bass, dubbele bassdrum, en een zanger die Edu Falaschi's stembanden van zijn nachtkastje heeft gejat. Inspiratieloos, niet pakkend genoeg en te oppervlakkig in de meer epische nummers.

In deze zaak zijn de cursief gedrukte namen de grote meesters en is Hibria slechts een matige collage. Een samengeraapt zootje. Een klonage. Een kopie. Een vervalsing. En nog saai ook. Onderstaande score is behaald door het stoere comicartwork en de uitvoering. op het gebied van originaliteit (ofwel innovatie) is de puntenaftrek dubbel geweest. Terug naar de tekentafel met dit smakeloze product.

Tracklist:
1. Onaangekondigde intro
2. Steel Lord On Wheels
3. Change Your Life Line
4. Millennium Quest
5. A Kingdom To Share
6. Living Under Ice
7. Defying The Rules
8. The Faceless In Charge
9. High Speed Breakout
10. Stare At Yourself

Score: 60 / 100

Reviewer: Bob
Toegevoegd: 8 december 2004

[ Terug naar de Album Reviews ]

eeer bob heb jij eigenlijk wel goed geluisterd naar de cd. je moet wel een absolute nitwit zijn om dit als een correcte review te bekijken. 1) daar hibria daarom niet noodzakelijk uit de band springt qua originaliteit dat staat vast maar uit jouw review haal ik uit dat ze daarom keyboards moeten intregeren en mogelijk een sopraan stemmetje. je kunt het beter bekijken zoals het is een stevige plaat die bij de meeste heads wel in de smaak kan vallen. maar ok zoals met alle releases in de wereld is het eerst luisteren dan kopen maar het is vreemd dat dusver de review hier de enige negatieve is die ik dusver ben tegengekomen. gefeliciteerd jij hoorde wat andere niet hoorde of je bent wel een erg vreemde eend in de bijt. mode rockers horen geen reviews te schrijven

wat rollende gitaaren dubbele bass goede stem en geen keyboard wat moet een echte tr00 metalfan meer hebben kopen die lot zou ik zo zeggen bob ik heb altijd genoten van jouw reviews maar hier sla je er toch effe naast opnieuw beluisteren zou ik zeggen bij mij speelt hibria constant ik ben weg van de band. weet iemand of er tour plannen zijn?

Wat anderen vinden is voor mij geen argument om mijn eigen mening te ondersteunen. Na 6 keer luisteren bleef er nog niets hangen. Hibria is, hoe strak de boel ook is ingespeeld, smakeloos en ongeïnspireerd.

Daarbij, ik ben géén moderocker, en ik heb geen woord gerept over keyboards. Dat sommigen fantasieën hebben van mij in een tutu terwijl ik in m'n tepels knijp onder het pijpen van Michael Kiske door, zegt niets over mijn persoontje zelf. Dus nogmaals: Hibria zou heus leuk zijn, als er wat aanstekelijker gecomponeerd werd.

Ik ben zelf ook bijzonder gecharmeerd van dit album, en dan vooral van de bassist. Want eerlijk is eerlijk, ik heb in geen tijden meer een bassist gehoord die zo heerlijk speelt als deze gozer. En ach... beter goed gejat dan slecht verzonnen

Bijzonder goed album. Hoogtepuntje voor mij is het nummer

prachtig album, slechte review.
geeft het hele powermetalgebeuren een schop onder zijn kont.
Veel van de zogenaamde invloeden kunnen nog wat leren van deze cd.
hoogtepunt: steel lord on wheels.

WTF, is dit voor review! Schandelijk, deze cd wist mij heel goed te bekoren, fraai drum en gitaarwerk, supersolo's, een retestrakke uitvoering, en een strot waar je jaloers op word. Wat wil je nog meer?