De muziek van Millstone is vooral degelijk. De drumpartijen zijn goed ingespeeld, maar vallen amper op en er is nooit een ritme dat de aandacht trekt. Hetzelfde kan gezegd worden over de vocalen. Die diepe deathmetalgrunts klinken vol, maar niet heel geïnspireerd. Daarnaast is de afwisseling schaars aanwezig. In Turned Inside Out en War Of Fool zijn hoge screams te horen die ietwat contrasteren met de lage grunts, maar daar houdt het ook wel bij op. De baslijnen vallen vaak weg in de dichtgetimmerde productie en wanneer ze te horen zijn, zoals in One-way Ticket, zijn ze niet heel interessant. Al deze elementen staan duidelijk in dienst van de groove. Het moet de band wel nagegeven worden dat deze groove goed gebracht wordt en continu aanwezig is.

Waar de Russen het vooral van moeten hebben, zijn de gitaarpartijen. Hoewel er genoeg momenten zijn waarin de gitaristen dertien in een dozijnriffs laten horen, gebeurt er in bijna elk nummer wel iets interessants. Soms komt er een aardige solo voorbij (Patres Ignotum), wordt er leuk geschakeld naar een pakkend refrein (Everything As It Should Be) of zijn er invloeden uit djent (Turned Inside Out) of thrash metal (Dark Tower). Deze partijen zorgen ervoor dat de muziek niet saai wordt en dat je aandacht er zo nu en dan weer bijgehaald wordt.

Isle is al met al oké. Er is in positieve en negatieve zin niet al te veel op aan te merken. Hoewel de heren nergens echt slecht presteren, gebeurt er niet veel bijzonders. Het meeste hebben we al tig keer gehoord. Als de Russen zich in de toekomst wat meer focussen op het creëren van een eigen geluid in plaats van het nadoen van hun inspiratiebronnen, zouden ze best nog eens ergens kunnen komen.

Tracklist:
1. Patres Ignotum
2. Promised Land
3. Turned Inside Out
4. Everything Is As It Should Be
5. The Dark Tower
6. Zombieland
7. One-way Ticket
8. The War Of Fools
9. Progressor