Soms probeer ik me voor te stellen hoe trots iemand moet zijn om eindelijk een debuutalbum uit te brengen. Stel je voor: je brengt elk jaar een demo uit, laat deze horen aan je vrienden en je wordt overladen met complimenten en tips. Maar op een gegeven moment wil je meer, je wilt het professioneler aanpakken en ervoor zorgen dat de hele wereld kan genieten van je creatie. Helaas kan het dan zo zijn dat dit wat langer gaat duren en je dus niet elk jaar een nieuwe demo kan maken. Zo bracht de Finse blackmetalband Faustian Pact in de periode van 2008 tot en met 2010 elk jaar een korte demo uit. De demo’s waren rauw, donker en smaakten zeker naar meer. Maar nadat in 2010 de demo Tarinoita Kolmannentoista Kehän Poluilta de wereld in werd gezonden, hoorden we niets meer. Hielden de mannen het voor gezien, of hadden zij iets groters in gedachten?

Het leek eerst of ze er klaar mee waren, maar tien jaar na de derde demo zijn ze dan toch klaar met hun eerste album. Het is een beetje alsof je een oude kennis tien jaar niet gezien hebt. Hij ziet er wat netter uit en ook al zeiden mensen vroeger dat hij te druk en ruig was en er nooit wat van hem terecht zou komen, het lijkt toch wel alsof zijn leven nu een beetje volgens plan verloopt. Maar ook al is zijn gedrag verbeterd, zijn gedachten blijven donker en chaotisch.

Dit is zo’n beetje hoe het album klinkt vergeleken met de demo’s van tien jaar terug. Het geluid was rauw, ruig, lo-fi en het klonk alsof het opgenomen was in het begin van de jaren negentig. Op het debuut lijkt het of de band wat meer geld in de opname-apparatuur heeft gestoken, want het geluid is een stuk minder lo-fi. Het album is ook wat melodischer dan de demo’s door de synth- en vioolsecties. De teksten en zang zijn nog steeds grimmig op het debuut. Over het algemeen is de sfeer ook niet heel anders dan die van de demo’s. Maar doordat het gepolijster is, klinkt het wat minder ruig en dreigend.

Dat laatste is waarschijnlijk de bepalende factor of je dit album goed of slecht gaat vinden. Misschien zijn de demo's meer jouw stijl of juist andersom. Fans van Dimmu Borgir vinden dit album sneller leuk dan bijvoorbeeld fans van Mütiilation. Het album is objectief gezien niet slecht en het is begrijpelijk dat de sound verandert na tien jaar, maar ik had gehoopt op een drastischere verandering en een origineler album dan Outojen Tornien Varjoissa uiteindelijk is geworden. Het debuut lijkt nu meer op een langere demo met gepolijste productie en toegevoegde synths. Eigenlijk is dat ook gewoon wat het is.