Een nieuw album van één van Nederlands grootste en meest succesvolle deathmetalbands is altijd een reden tot vreugde. De formatie rondom frontman/gitarist Henri Sattler staat immers garant voor kwaliteit. In zijn bijna dertigjarige carrière (weliswaar inclusief korte hiatus) heeft God Dethroned louter eersteklas albums afgeleverd, of het nu om de wat rauwere en primitieve albums uit de begindagen gaat, de melodieuzere platen die de band vanaf het uitstekende, ondergewaardeerde Into The Lungs Of Hell (2003) uitbracht, of het fantastische ‘WO I-drieluik’ waarmee God Dethroned zichzelf opnieuw uitvond.
Begin februari keert de band terug met Illuminati, de elfde full-length van het gezelschap uit Beilen. Zoals de titel al doet vermoeden, neemt God Dethroned afstand van de oorlogsthematiek van Passiondale (2009), Under The Sign Of The Iron Cross (2010) en The World Ablaze (2017). Conceptueel grijpen de mannen terug op teksten die over zaken als antireligiositeit en surveillance-kritiek handelen, thema’s die ook op onder andere Into The Lungs Of Hell (2003) en The Lair Of The White Worm (2004) te horen zijn. Ook vanuit muzikaal oogpunt wijkt Illuminati nogal af van zijn directe voorgangers. De muziek is stukken melodieuzer, met meer nadruk op trage nummers en een grote rol voor keyboards. Daardoor roept deze nieuweling herinneringen op aan The Toxic Touch (2006). De toegenomen blackmetalinvloeden vormen daarentegen een knipoog naar het oudste werk van de band.
Met name de eerste helft van Illuminati is erg sterk. Zo is de openingstrack een fraai staaltje vakmanschap. Dit titelnummer begint met een Bolt Thrower-achtig ploegritme en een sinistere melodielijn die aan het hierboven al aangestipte The Toxic Touch doet denken. De versnelling halverwege lijkt dan weer als twee druppels water op die van The Tombstone (een van de gaafste tracks op Into The Lungs Of Hell). De combinatie pakt ontzettend goed uit. Het hierop volgende Broken Halo gaat live ongetwijfeld voor gebalde vuisten zorgen. Het is een ouderwetse rampetamper met een krachtig refrein. Book Of Lies laat een zeer melodieuze kant van de band horen. In eerste instantie lijkt de track wat saai, maar hij ontpopt zich toch tot een aangename hersenklever.
De tweede helft van Illuminati overtuigt iets minder, hoewel het niveau nog steeds hoog blijft. Met Gabriel en Eye Of Horus volgen direct na elkaar twee nogal ingetogen tracks, waarbij vooral laatstgenoemde een niet helemaal geslaagd probeersel is. De manier waarop met de zang wordt geëxperimenteerd – inclusief epische, koor-achtige passages en ‘grunt-on-tone’ zang (verzorgd door Kevin Quilligan van Apophys) – pakt niet altijd even goed uit. Het kitscherige intermezzo Dominus Muscarum werkt vervolgens vooral op de lachspieren. Gelukkig revancheert de band zich met de ijzersterke afsluiter Blood Moon Eclipse, een fraai opgebouwde track waarin agressie en melodie perfect harmoniëren.
Illuminati is geen album dat vanaf de eerste luisterbeurt uit de speakers knalt. De lichte koerswijziging zorgt ervoor dat het album in eerste instantie wat mak overkomt. Desondanks blijkt de plaat bij herhaaldelijke luisterbeurten steeds beter in elkaar te zitten. De muziek mag dan iets van de urgentie van de drie voorgangers missen, het is niettemin een uitgebalanceerd werkstuk, waarop agressieve krakers worden afgewisseld met melodieuze en sinistere oorwurmen. God Dethroned laat met Illuminati een interessante nieuwe kant van zichzelf horen. Hoewel niet alle experimenten even succesvol zijn, verdient de band respect voor de manier waarop hij zichzelf blijft vernieuwen.
Tracklist:
1. Illuminati
2. Broken Halo
3. Book Of Lies
4. Spirit Of Beelzebub
5. Satan Spawn
6. Gabriel
7. Eye Of Horus
8. Dominus Muscarum
9. Blood Moon Eclipse
