Het was wel even schrikken voor veel fans dat zangeres Manda Ophuis, een van de twee oprichters, Nemesea in 2016 verliet vlak na het vorige album Uprise. Hoe nu verder zonder het vertrouwde boegbeeld? Gelukkig kwam er al snel goed nieuws voor bassist Sonny Onderwater, drummer Steven Bouma en gitarist/toetsenist/mede-oprichter Hendrik Jan de Jong. Uit meer dan tachtig audities werd Sanne Mieloo (Grandview Avenue, Guinevere) gekozen.

Een betere zangeres hadden de heren zich niet kunnen wensen. Het lijkt wel of ze alles kan. Rauw, poppy, melodieus, rockend, zwoel, rebels... check. Ze daagt zichzelf flink uit, maar komt overal overtuigend voor de dag. De nieuwe frontvrouw, tevens actrice en vocal coach, heeft een heel dynamische stem en wisselt goed tussen ingetogen en krachtig, zoals in White Flag, dat net als Kids With Guns een verslavend goed refrein bevat. Ze heeft bovendien een groot bereik, hetgeen ze laat horen in het progressieve, zeer goed opgebouwde Sarah, dat wat aan Anathema doet denken.

Progressief? Jazeker. De nieuwe collectie songs wijkt flink af van Uprise, dat toegankelijker is. Nu heeft Nemesea al bewezen zichzelf nooit te herhalen, maar waar de muziek tot nu toe steeds radiovriendelijker werd, biedt het vijftal muzikanten de luisteraar dit keer meer uitdaging. De band smijt je heen en weer tussen verschillende emoties en stijlen. Van woede tot verdriet, van reflectie tot bewustwording. Van Anouk tot Amaranthe, van Foo Fighters tot Enter Shikari en het nieuwe Within Temptation, van jaren zeventig tot indierock. Het geheel is gelaagder, vocaal diverser, complexer en laat een geïnspireerde groep musici horen.

Hoewel Mieloo veelal uitstekend gebruik maakt van de spotlights, is er beslist ruimte voor de heren. Zo komt Steven Bouma al direct in openingstrack The Storm met interessant drumwerk. Hij vormt samen met bassist Sonny Onderwater een sterke en krachtige basis. Er zit veel power in het songmateriaal. Het gitaarspel krijgt meer ruimte dan op Uprise. Het is wat ruiger, zwaarder en stoerder. Toch is er ook wel ruimte voor de elektronica van de nieuwe toetsenist Mathijs van Til, zoals te horen in Fools Gold en Ratata en daar blijft het niet bij. Joost van den Broek heeft het geheel helder, levendig en dynamisch laten klinken. Prima producerswerk.

Het moet moeilijk geweest zijn om te bepalen welke nummers de cut zouden halen en welke af zouden vallen. Er staan maar liefst veertien songs op deze release. Dat aantal is wat aan de hoge kant. Hoewel niet elke track op de tweede helft van de tracklist even sterk is, blijft de muziek goed. Niet in de laatste plaats omdat elke compositie zijn eigen identiteit heeft en weer een heel andere kant van de band laat horen. Zo volgt op het zeer energieke, gave, punky Nothing Like Me (met cowbell, onmogelijk om op stil te blijven zitten) de ingetogen pianoballad Lions en daarna het aanvankelijk experimentele, industrial/triphop-achtige Heavyweight Champion, dat evenwel toegankelijker vervolgt met een episch slot waarin Mieloo emotioneel en overtuigend de hoogte in gaat.

White Flag is een gewaagd en divers Nemesea-album, dat een zeer gemotiveerde, vaardige en geïnspireerde groep muzikanten laat horen. Sanne Mieloo maakt een waanzinnig sterke indruk met haar diverse stemgeluid en de heren gaan mee in die veelzijdigheid. De mix van catchy songs en uitdagende composities zorgt ervoor dat deze langspeler een lange houdbaarheidsdatum heeft. Het nieuwe Nemesea mag apetrots zijn op deze plaat en het is te hopen dat het kwintet nu ook live meer van zich laat horen.

Tracklist:
1. The Storm
2. Kids With Guns
3. White Flag
4. Sarah
5. Don't Tell Me Your Name
6. Fools Gold
7. Ratata
8. Nothing Like Me
9. Lions
10. Heavyweight Champion
11. Rise
12. Let This Be All
13. Sayonara
14. Dance In The Fire