Het verhaal van Andy Marshall lijkt wel een moderne variant op de mythe van koning Midas. Alles wat de Schot aanraakt, verandert namelijk in goud. Of het nu zijn werk in Falloch betreft of de solo-releases die hij uitbrengt onder de naam Fuath, Àrsaidh en Saor, zijn platen worden gekarakteriseerd door het gouden randje dat er in figuurlijke zin omheen hangt. Met name de woeste, maar tegelijkertijd atmosferische mengeling van folk en black metal die Marshall onder de Saor-bannier uitbrengt, spreekt tot de verbeelding. De lange, uitgerekte nummers klinken episch, enerverend en enigmatisch; als perfecte muzikale metafoor voor de ruige Schotse Hooglanden. Het is niet verwonderlijk dat de band inmiddels onderdak heeft gevonden bij Avantgarde Music, het label dat onderdak biedt aan kwalitatief goede bands.
Forgotten Paths is de vierde full-length die de productieve Marshall onder de naam Saor uitbrengt in een kleine zes jaar. Degenen die bekend zijn met de magistrale platen die aan deze nieuwe telg voorafgingen, kunnen de unieke stijl van Saor inmiddels uittekenen. De uitgesponnen nummers ademen een en al sfeer, terwijl de folk-instrumenten (viool, doedelzak, harp, fluit) prachtig verweven worden met de woeste, meeslepende riffs en het intense drumwerk. In die zin ligt Forgotten Paths in het verlengde van de vorige albums. Wel horen we een aantal accentverschuivingen. Zo is deze nieuwe plaat met een speelduur van een kleine veertig minuten het meest compacte album van Saor tot nu toe. Ook de lengte van de afzonderlijke nummers is korter, hoewel de standaard nog steeds rond de elf minuten ligt. Desondanks krijgen de tracks daar wel meer focus door.
Verder valt op dat Forgotten Paths, wellicht door de steun van een groter label, het best geproduceerde Saor-album tot nu toe is. Waar met name de eerste twee albums wat gebukt gaan onder een rommelige sound, klinkt deze nieuweling zeer krachtig en uitgebalanceerd. Ook de folk-elementen – door een scala aan gastmuzikanten verzorgd – zijn zeer harmonieus in de totaalsound verwerkt. Het mooiste voorbeeld daarvan is te horen in Monadh, een track die eindigt met een prachtige, melancholische melodielijn die wordt versterkt door tragische vioolpartijen. Ook in de overige nummers maakt Marshall gebruik van gastmuzikanten, die het toch al hoge niveau verder omhoog stuwen. De beste en meest opmerkelijke bijdrage wordt geleverd door niemand minder dan Neige (Alcest), die het titelnummer opluistert door tijdens een geweldig, melodieus stuk de vocalen te verzorgen (zowel cleane vocalen als screams).
Daar waar het met koning Midas slecht afliep, heeft Marshall vooralsnog alleen profijt van zijn gouden ‘touch’. De kans is namelijk groot dat Saor met Forgotten Paths definitief de stap zet van geliefde undergroundband naar een breder publiek. Met de steun van een relatief groot label zou deze geweldige muziek toch eigenlijk iedere liefhebber van Enslaved, Alcest, Moonsorrow en Primordial moeten kunnen aanspreken. Zo’n grotere doorbraak zou meer dan verdiend zijn, want met Forgotten Paths levert Saor de vierde voltreffer op rij af.
Tracklist:
1. Forgotten Paths
2. Monadh
3. Bròn
4. Exile
