Drummer Uno Bruniusson heeft het er maar druk mee. Sinds In Solitude uit elkaar is, zien we deze Zweed in verschillende bands verschijnen. De prioriteit lijkt te liggen bij de Amsterdamse band Death Alley, maar Uno was op Roadburn ook al te zijn bij Maggot Heart en enig research wijst uit dat de doomband Procession ook van zijn diensten gebruik maakt. Meneer reist er nogal voor rond, want het mag duidelijk zijn dat Uno Bruniusson ook deel uitmaakt van Black Salvation.
Luie labellers zullen Black Salvation doom noemen, maar het mag duidelijk zijn dat de band veel meer is dan dat. Uncertainty Is Bliss is dan ook een behoorlijk verslavend plaatje. Dit drietal weet een lekker vuige mix neer te zetten van psychedelica, post-punk, krautrock en doom. Dit alles overgoten met een dikke ninetees-saus. Het geluid is afstotend vanwege de distortion en de galmende zang van Paul Schlesier, maar het geheel werkt bijzonder goed. Het is lastig om Black Salvation met andere bands te vergelijken. Mijzelf doet het denken aan de Finse band Tombstoned en aan de betere alternatieve metalbands van de jaren negentig.
Black Salvation levert een behoorlijk puike plaat af en deze verveelt geen seconde. De minste songs zijn nog steeds heel acceptabel. Natuurlijk is de muziek het best wanneer de heren helemaal los gaan, zoals op Breathing Hands en A Direction Is Futile. Dat zijn de momenten waarop het echt bezwerend en desolaat klinkt, maar ook het eigenzinnige karakter van Leair en Grey Waters spreekt me aan. Dit zou een heel leuk bandje zijn voor een optreden op Roadburn.
Tracklist:
1. In A Casket's Ride
2. Floating Torpid
3. Breathing Hands
4. The Eye That Breathes
5. Leair
6. A Direction Is Futile
7. Grey River
8. Getting Slowly Lost
