De zeven minuten durende opener Corridors is eigenlijk tekenend voor de rest van het album. De track begint met dissonante, onheilspellende riffs, die op een interessante opbouw lijken te duiden. Pas na drie minuten wordt het gaspedaal wat ingetrapt en wint de muziek aan intensiteit, maar tegelijkertijd blijft ook geen enkel onderdeel van het nummer ook maar enigszins hangen. Het is een assemblage van losse structuren en ideeën, zonder het compositorische vernuft om die ideeën te verpakken in coherente tracks die de luisteraar weten te raken.
Een ander voorbeeld van de inconsistentie van het album is Bring My Word. Het nummer begint met industrial-achtige klanken die een Neurosis-achtige sfeer creëren. Helaas houdt dat veel te kort aan en verzandt de track in een soort mengeling van punk en post-black. De schreeuwerige vocalen passen totaal niet bij de stemmige, dissonante riffs. Dat Dave Edwardson (Neurosis) een deuntje komt meezingen, mag niet baten. Het enige nummer dat het potentieel van de band laat horen, is Patient # 6, een track die meer gefocust is en ook qua riffs compacter en beter in elkaar zit.
Bij het beluisteren van Private Suite bekruipt mij vooral het gevoel dat de band té hard probeert. Devlsy doet er alles aan om hip te zijn. Kunstzinnige bandfoto’s, moeilijke composities, een niet-alledaagse albumhoes (die dan wel weer mooi is, dat moet ik ze nageven): alles aan dit album schreeuwt ‘hipster’. Dat hoeft niet erg te zijn, als de muziek maar in orde is. Maar juist in muzikaal opzicht geeft Devlsy niet thuis. Dat maakt Private Suite tot een lege huls met enkele aardige momenten, maar te weinig inhoud om de grijze middenmoot te ontstijgen.
Tracklist:
1. Corridors
2. Hatching Tomb
3. Bring My Word
4. Patient #6
5. Porta Formica
6. Horizon Attached
.jpg){kind=small}
