Wat direct opvalt, is het grote aantal songs voor Discipline-begrippen. Zeven, waarvan de opener The Body Yearns en Burn The Fire Upon The Rocks (met Long Train Running-referentie op gitaar) als epic te betitelen zijn. Deze tracks zijn het meest interessant vanwege de kenmerkende King Crimson- en Van Der Graaf Generator- invloeden en progressieve wendingen. Er zijn ook momenten die aan David Bowie, Spock’s Beard, Genesis of Pink Floyd doen denken. Nergens wordt het écht complex, of het moet in S zijn, waarin net als in de afsluitende, deels swingende epic het avontuur meer wordt opgezocht. De nummers zijn evenwel na een paar keer beluisteren herkenbaar.
Buiten de genoemde tracks bevatten de nummers wel twists, maar zijn toch als straightforward te beschouwen. Alhoewel ze lekker in het gehoor liggen, gebeurt er weinig opmerkelijks. Love Songs is zelfs een folky popsong. De meeste nummers zijn piano-georiënteerd. Secundair is het orgel- en mellotronspel. Het gitaarwerk van Chris Herin (Jon Preston Bouda is niet meer van de partij) sluit mooi aan op het toetsenwerk en af en toe is er ruimte voor een solo. Eigenlijk geldt voor alle tracks dat de instrumentatie in dienst staat van het liedje.
Na de jaren negentig raakte Discipline uit beeld en het is maar de vraag of er met het nieuwste werk hernieuwde interesse komt. Ondanks dat Captives Of The Wine Dark Sea beslist een aardige plaat is die goed begint, hebben mastermind Matthew Parmenter en medemuzikanten geen wereldschokkend materiaal afgeleverd. Het is een plaat die een voldoende scoort, die de fans tevreden zal stellen met de progressieve tracks en het rockende Life Imitates Art, maar die ook zijn minder sterke momenten heeft. Geen must-have dus.
Tracklist:
1. The Body Yearns
2. Life Imitates Art
3. S
4. Love Songs
5. Here There Is No Soul
6. The Roaring Game
7. Burn The Fire Upon The Rocks
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
