Zondag

Er zijn maar liefst drie nieuwe gezichten bij Until Rain (voorheen bekend als Delear, Delerium en ook nog Theirmeugía). Drummer Matthew Vella (zijn vierde optreden met de band), zanger Cons Marg en zangeres Donna Zed sloten zich niet lang geleden aan bij de overige drie muzikanten. Het is een groep die een positieve indruk maakte met het meest recente album Anthem Of Creation. Voor fans van Shadow Gallery, Circus Maximus en Symphony X is dit wellicht wat van hun gading. Live zijn de heren en dame nog niet goed op elkaar ingespeeld. De instrumentale passages zijn interessant en sfeervol, maar de zanger is de zwakke schakel in het geheel, zowel qua zijn gebrekkige Engels als de onwennige aankondigingen, al kruipt hij gedurende het optreden wat meer uit zijn schulp. De geheel in het wit geklede zangeres heeft een bijrol, maar blijft gedurende het hele optreden op het podium staan, hetgeen wat afleidt. Slechts tijdens In A State Of Great Depression stapt ze even naar voren en zijn haar zachte vocalen en haar bewegingen goed te volgen en van toegevoegde waarde. Jammer dat daar niet vaker gebruik van wordt gemaakt. Ook de nieuwe tracks New World Fiction en Debate komen nog niet goed uit de verf, terwijl de songwriting op bepaalde momenten wel potentie laat horen. Deze line-up heeft wellicht tijd nodig om goed op elkaar ingespeeld te raken. Het studiomateriaal laat horen dat Until Rain genoeg in zijn mars heeft.

Het is twee dagen rijden voor de muzikanten van Serdce, maar het is de moeite waard. De Russen vormen voor veel bezoekers een van de ontdekkingen van het festival. De combinatie van atmosferische rock à la Anathema en Cynic/Death-achtige technische death metal (met ook vocaal veel variatie) boeit van begin tot eind, al raak je soms de draad kwijt bij het technische spel. Er zijn duidelijk vaardige muzikanten aan het werk en de fretloze bas vormt echt een meerwaarde. Halverwege de set scanderen de bezoekers de bandnaam al en na afloop is er terecht een lang aanhoudend applaus voor het dynamische Serdce. Jammer genoeg heeft de band niet gedacht aan de merchandise. Daarmee doen ze zichzelf tekort, want veel bezoekers hadden graag een t-shirt gekocht of een gesigneerde cd.

Animations, voorheen bekend onder de naam labyrinth.pl, is een bijzonder gezelschap. Alle drie albums verschillen namelijk van elkaar. Dat is wel bij meer bands het geval, maar de formatie die de vrijgevallen plek van Abnormal Thought Patterns invult, maakt het wel heel bont. Het gelijknamige debuut (2007) bevat instrumentale prog, bij Reset Your Soul (2009) kwam er een zanger bij, maar die was op Private Ghetto (2013) al niet meer te horen. Frantz Woloch nam de microfoon over en nog belangrijker, de stijl was opeens groovende moderne metal. Een schok voor veel oude fans van het progressieve verleden. Vandaag spelen de heren veel materiaal van het derde album en dat is dus net niet wat het publiek graag ziet. Het is de juiste band op de verkeerde plek. Het kwintet speelt goed, met power, de podiumpresentatie is energiek (met de gespierde frontman voorop in de strijd), maar tegelijkertijd past de relatief generieke metal niet op ProgPower Europe. De twee momenten die het meeste bijval krijgen zijn twee nieuwe, nog niet uitgebrachte tracks die qua sound teruggrijpen naar het verleden. Jammer dat het oudere materiaal niet vaker aan bod kwam, want meerdere bezoekers verlaten de zaal terwijl dat voorkomen had kunnen worden middels meer variatie in de setlist.

Gisteren was het Exxasens dat in positieve zin van zich liet spreken, een dag later is het Obsidian Kingdom met hun “melancholic tunes about fucked up stuff”. De band die al jaren bij de organisatie aandrong voor een optreden, spelt intensiteit met de hoofdletter i. Wat een beleving toont het vijftal uit Barcelona. Van begin tot eind imponeren de Spanjaarden met een zeer intense show, waarbij ze aan het einde (letterlijk en in positieve zin) over elkaar heen vallen. De sfeervolle en dynamische, progressieve, extreme metal van het debuut Mantiis – An Agony In Fourteen Bites (2012) komt er live goed uit. De rustige stukken zijn sfeervol en de harde passages (en de met een knipoog “more electronic and gay”-secties) bevatten venijn. O ja, de organisatie stelde wel een voorwaarde voor het optreden; dat ze wat in het Nederlands zouden gaan vertellen. Veel verder dan “oogjes dicht en snaveltjes toe” komt het niet, maar dat vergeven we ze. Obsidian Kingdom wint na Exxasens aan fans met een intense show en dynamische songs.

Na meer dan tien jaar is Enchant terug op de Europese podia. Na een lange pauze (reden: life got in the way) kwam het Amerikaanse kwintet vorig jaar met The Great Divide. Daarop laat de progrockformatie, die al sinds 1989 actief is, een kruising tussen rock uit de jaren zeventig en tachtig horen (Rush, Yes, Marillion, Kansas en Dream Theater). De ervaren muzikanten maken een verzorgde en ontspannen indruk. Het is goed om te zien dat de heren veel speelplezier hebben. Muzikaal is het vooral degelijk, met fraai soleerwerk en basspel. Deserve To Feel (een van de twee tracks van The Great Divide), Under Fire en het afsluitende Oasis vallen vandaag het meest op, in positieve zin. Doordat zanger Ted Leonard (tevens betrokken bij Spock’s Beard, Transatlantic en Thought Chamber) niet helemaal fit is, kan hij niet optimaal presteren, maar gelukkig wel goed genoeg om samen met de anderen een solide indruk achter te laten.

Baas boven baas is Leprous. Zonder meer het hoogtepunt van ProgPower Europe 2015. Met een intense en professioneel geregisseerde show overtuigen de Noren als geen ander en doen ze recht aan de nominatie als hoofdact. Was er na het optreden van Obsidian Kingdom nog twijfel of Leprous hier qua intensiteit tegenop kon, blijkt al snel dat het daarmee wel goed zit. De strakke choreografie (met de statische poses versus het losgaan tijdens de headbangpassages) komt doordacht over. Het verzorgde aspect komt ook terug in de achtergrond met het logo en videobeelden op vier schermen), in de setlist en de muziek zelf. Opmerkelijk en tevens geslaagd zijn de variaties die bassist Simen Daniel Børven en de zeer actieve drummer Baard Kolstad doorvoeren ten opzichte van de studioversies van bijvoorbeeld Slave en Acquired Taste. Sessiegitarist Petter Hallaråker (Rendezvous Point) kwijt zich (net als Tor Oddmund Suhrke) uitstekend van zijn taak en laat zich zelfs niet van de wijs brengen door een geknapte snaar (tot tweemaal toe).

De blikken van de toeschouwers zijn toch vooral gericht op frontman Einar Solberg, de geluidsbepalende componist van Leprous. Hij is vandaag daadkrachtig en zeer gemotiveerd om zich van zijn beste kant te laten zien. Op enkele schoonheidsfoutjes na is het imponerend wat hij laat zien en horen. Hoogtepunten in de set zijn moeilijk aan te geven. Alle tracks komen live namelijk goed tot hun recht, al staat het geluid wat aan de harde kant. Rewind, het emotionele Slave, het sterke The Price (sterker dan op de plaat) en Drown zijn de lichte uitschieters en het is erg fijn om Red ook eens live te horen. Opmerkelijk feit (dat door sommigen als punt van kritiek naar voren is gebracht) is het achterwege blijven van songs van het debuut Tall Poppy Syndrome en dat in honderd minuten speeltijd. Laat het samen met het iets te harde geluid het enige minpuntje zijn van een verder zeer overtuigende performance met als klap op de vuurpijl een toegift in de vorm van Forced Entry. Wat een fantastische afsluiting van een weergaloze show en een supergezellig, goed bezocht (zaterdag op enkele kaarten na uitverkocht) evenement! Naast veel goede bands was het vooral de unieke, gemoedelijke sfeer die de kracht van het festival vormt. Ik heb me nog nooit ergens zo welkom gevoeld. Volgend jaar beslist weer naar Baarlo voor een weerzien met de progfamilie.

In eerste instantie zou Euroblast volgend jaar een weekend later plaatsvinden, maar een vooruitziende blik op de weerkaart deed de organisatie van het festival in Keulen helaas besluiten om op dezelfde data als ProgPower Europe de festivalgangers te ontvangen. Om precies te zijn op 30 september en 1 plus 2 oktober 2016. Inmiddels zijn er vier bands bevestigd voor de achttiende editie van ProgPower Europe: Chaos Divine, 6:33, Earthside en Subterranean Masquerade.

Met dank aan Alex Blokdijk voor de foto's.

Pagina 1: vrijdag 2 oktober
Pagina 2: zaterdag 3 oktober
Pagina 3: zondag 4 oktober
Pagina 4: setlists