Als opener krijgt elke stad die door de Persistence Tour wordt aangedaan een andere band voorgeschoteld. Zo was in Brussel Maroon te zien, Zero Metality in Essen en Discipline in Hamburg. Amsterdam moet het doen met Settle The Score, dat het bal een kwartier eerder dan gepland opent. De eerste mensen hebben dan de weg naar de zaal zojuist pas gevonden. Het deert de Duitsers niet en ze gaan er vol voor. Ook al is het nog wat stilletjes, toch zijn er genoeg mensen die al direct hevig met de armen en benen beginnen te zwaaien en de 20 minuutjes pure hardcore van dit gezelschap aanpakken om eens lekker op te warmen. Een goed begin is het halve werk!
Ook de New York hardcore van Full Blown Chaos valt in goede aarde. Deze Amerikaanse band is voor het eerst op tournee in Europa en waarschijnlijk is dit een tour om niet snel te vergeten voor ze. De kwalitatief hoogstaande NYHC wordt kracht bijgezet door een uitstekend geluid en Paradiso schudt op zijn grondvesten. Na een dodelijk incident afgelopen zomer op Pressure Fest (niet bij FBS overigens), verwachtte ik de ‘Wall Of Death’ (voorlopig) niet meer terug te zien. Full Blown Chaos gaat er toch aan en maant tegen het einde van de korte set het publiek in tweeën te splitsen. Men is hier duidelijk wel voor te porren en op het teken van zanger Ray Mazzola beuken de twee helften gewillig op elkaar in. Geen halve maatregelen dus en de band bewijst middels dit sterke optreden dat het zeker een plekje op deze tour waard is.
Het uit Orange County afkomstige Bleed The Sky maakt zoals zoveel bands uit Southern California metalcore. Het zestal onder leiding van de uitstekende zanger Hoah is pas sinds 2003 samen, maar maakte al de nodige indruk met het eerder dit jaar uitgebrachte ‘Paradigm In Entropy’. Bijna hadden ze niet het vliegtuig naar Europa genomen omdat onlangs al hun apparatuur werd gejat. Live durf ik de vergelijking met Slipknot wel te maken. Te meer Bleed The Sky ook een DJ/sampler binnen te gelederen heeft die tevens zo nu en dan een brul door de microfoon geeft. Dat je met zes man echter veel strakker en minder rommelig overkomt dan met negen wordt door deze Amerikanen overigens wel spijkerhard duidelijk gemaakt. Een meerder dan verdienstelijke show.
The Red Chord is een jonge grind-hardcore band uit Boston. Ten opzichte van de andere bands is hetgeen dit vijftal laat horen een stuk technischer, maar toch valt het bij mij persoonlijk niet helemaal in de smaak. Ik vind het nogal rommelig en vooral monotoon klinken. Ok, de speelse, funky riedeltjes tussendoor zijn wel grappig en origineel, maar daar alleen red je het niet mee. Daarbij is zanger Guy Kozowyk eerder een schreeuwlelijk dan een geweldenaar. Dat alles maakt The Red Chord in mijn ogen de minste band van vanavond.
Dat we vanavond met een enthousiast publiek te maken hebben hoef ik inmiddels niet meer te melden. Tijdens het optreden van ons eigen Born From Pain (gelijk de enige Nederlandse band op de bill) vliegen de vonken er werkelijk vanaf. Zanger Che Snelting is vanavond in vorm en zijn sterke zang, bijgestaan door de stevige gitaarpartijen brengt de zaal zowat in extase. De helft van Paradiso is één grote pit waarin aan één stuk gebeukt, gegooid, geramd, gesprongen en geschopt wordt. Complete chaos! Vooral ‘Final Nail’ en ‘The New Hate’ doen het uitstekend. Als ik daar aan toevoeg dat het geluid werkelijk fantastisch is en de zaal op z’n kop staat, kan ik niet anders concluderen dat de hardcore van Born From Pain het publiek veel genoegdoening geeft.
Dan de vreemde eend in de bijt. Het Engelse Napalm Death gaat natuurlijk al vele jaren mee, maar is tussen alle hardcore-bands wel een opvallende naam. Niet dat dit ook maar iets uitmaakt, want de grindcore van dit gezelschap staat als een huis. Soms zal het voor de leek klinken als één muur van geluid die op je afkomt, maar zeker de iets melodieuzere stukken van dit gezelchap uit Birmingham zijn de moeite waard en klinken ook live superstrak. Vanzelfsprekend komen er veel nummers van het dit jaar uitgekomen 'The Code Is Red... Long Live The Code' langs.
Agnostic Front behoeft natuurlijk geen verdere introductie. Deze New Yorkers hebben hun sporen wel verdiend en met hun laatste album ‘Another Voice’, dat alweer enige tijd geleden uitkwam is dit vijftal weer helemaal terug. Vanavond zit het ze echter niet mee. Zanger Roger Miret is grotendeels onhoorbaar, wat toch een grote smet is op het optreden. Het enthousiasme is er gelukkig niet minder om. Kippenvel tijdens het bekende ‘Gotta Go’ als de hele zaal luidkeels meezingt. Vinnie Stigma laat eens te meer horen hoe een hardcore-riff behoort te klinken. Jammer dus dat de zang in het niet viel, want aan de overige bandleden lag het vanavond zeker niet.
De afgelopen jaren trad Hatebreed al vele malen op in Nederland en België (zelfs een hattrick op Graspop). De keren dat ik ze zag maakte ze echter wel meer indruk dan vandaag het geval is. Is het publiek na de zeven eerdere optredens al uitgeput en murw gebeukt? Het zou kunnen. Workaholic Jamey Jasta is de eerste paar nummers luid en duidelijk hoorbaar, maar naarmate de show vordert wordt dit helaas minder. Gelukkig is een iets minder optreden van Hatebreed nog altijd beter dan een geweldig concert van vele andere bands en natuurlijk komen de bekende ‘hits’ ‘Live For This’, ‘Tear It Down’, ‘This Is Now’ en ‘I Will Be Heard’ aangevuld met relatief veel oude songs langs. Toen ik Metalfan-collega Kristof pas geleden sprak bij een show in Eindhoven, vertelde hij me dat de laatste drie bands die hij aanschouwde allen de Slayer-klassier ‘Raining Blood’ ten gehore brachten. Het is dat hij er vanavond niet bij was, anders had dit al de vierde keer in korte tijd geweest voor hem. Ook Hatebreed komt namelijk met een, weliswaar verkorte, versie van deze metalhymne. Rond middernacht klinken de laatste klanken door de speakers van een uiteindelijk toch volgelopen Paradiso. Met een voldaan gevoel begin ik de lange terugreis naar het zuiden des lands.
