Die special guest is Black Mirrors, een jonge Belgische band die vorig jaar via Napalm Records de ep Funky Queen en de langspeler Look Into The Black Mirror uitbracht, met daarop aanstekelijke nummers die een mix van invloeden herbergen, van Halestorm tot Jimi Hendrix, van Queens Of The Stone Age tot Janis Joplin. Het optreden begint zeer sfeervol met percussie en hypnotiserende klanken en handbewegingen van geschminkte zangeres Marcella Di Troia. Nadien klinkt het zwaar rockende Shoes For Booze, de openingstrack van de full-length. Daarna gaat het tempo omhoog en is het moeilijk om stil te blijven staan tijdens Günther Kimmich. Waar de ongeveer tachtig bezoekers eerst de kat uit de boom kijken, is er inmiddels meer beweging en neemt het applaus na elk nummer in volume toe. Het kwartet op het podium werkt zich in het zweet en toont veel speelplezier. Die positieve energie werkt aanstekelijk en een swingende en catchy track als Funky Queen helpt daarbij.

Halverwege het optreden gaat het tempo naar beneden met The Mess, Inner Reality en het zeer sfeervolle Moonstone, dat tot de sterkste tracks van de zuiderburen behoort. Zowel het stevige werk als de kalmere secties komen door het werkelijk perfect afgestelde geluid uitstekend uit de verf. De ruimte vult zich met sfeer en die grijpt zowel toeschouwers als muzikanten. Ze stuwen elkaar tot grotere hoogte en er is veel beweging. Zangeres Marcella, die prima bij stem is, is regelmatig aan het dansen, Pierre Lateur komt met heerlijke riffs met een Jimi Hendrix-sound, Loïc Videtta heeft een lekker fuzz-geluid in zijn bas zitten en Paul Moreau timmert het geheel enthusiast en dynamisch bij elkaar. Aan het einde gaat het lekker los met Lay My Burden Down, de MC5-cover Kick Out The Jams en het jamsessie-achtige Burning Warriors, waarin de gitaarsolo opvalt. Black Mirrors stijgt boven zichzelf uit en na het optreden nemen de bandleden uitgebreid de tijd voor de nieuwe fans.

Dat laatste doen de heren van The Night Flight Orchestra niet. Dat is voorafgaand aan het optreden al bekend, als verschillende liefhebbers van de fraai gestylde merchdame te horen krijgen dat de heren backstage zullen blijven. Ze komen vandaag vooral professioneel over. De special guest maakte wat dat betreft meer indruk met zijn bezielde performance. De hoofdact laat vooral de muziek het werk doen en die is prima in orde. Neem nu Sometimes The World Is Enough. Die track is al voldoende om lekker in de retrosfeer te komen en een positieve vibe neer te zetten. Op de achtergrond staan de Airline Annas, een achtergrondkoor van twee dames (beiden daadwerkelijk met de naam Anna), mee te zingen. In het begin zijn ze nog niet te horen, maar dat trekt wel bij. Vanavond staat het gitaargeluid wat aan de harde kant, waardoor de songs zeker het eerste deel van de set heel rauw overkomen en het toetsenwerk van de net als in de videoclip met hoed getooide Richard Larsson er wat onder lijdt.

Zanger Björn, gehuld in een paars pak en een zonnebril, moet hard werken om bepaalde overgangen te halen. Dat resulteert in een wat wisselvallige performance. Soms maakt de zanger, die zijn bekendheid dankt aan Soilwork, veel indruk en in het erop volgende nummer presteert hij minder dan in de studio. Instrumentaal is er geen speld tussen te krijgen, zoals blijkt uit onder meer het prima uitgevoerde Midnight Flyer. Ook het Whitesnake-achtige Something Mysterious behoort tot de hoogtepunten. Met het swingende Turn To Miami is de geluidsmix beter dan in het begin en komt er meer beweging in bij het publiek. Björn merkt het ook op: “There’s a little exchange going on.” Toch duurt het wel even voordat het echt goed loskomt. Ligt dat aan de onbekendheid van het publiek met het songmateriaal, de zondagavond, de niet goed gevulde zaal?

Het tempo ligt doorgaans hoog, zoals in Gemini, waarin de frontman glitters over gitarist David Andersson strooit tijdens diens solo, en in Paralyzed (wat een heerlijk einde), waarin het percussiewerk op de conga’s van de zomers geklede Sebastian Forslund een extra dimensie toevoegt aan de studioversie. Het einde van de reguliere set is wat dat betreft het sterkste deel van de show. De achtergrond van de Airline Annas, die na elk nummer naar het publiek zwaaien en nog een keer met een wijntje proosten, komt goed uit de verf. Paralyzed en Can’t Be That Bad zorgen voor dansende mensen, de twee stewardessen bieden de frontman een wijntje aan en de show eindigt voorlopig met 1998.

Al snel klinkt het “we want more”. De bandleden, waaronder de in een wit pak geklede Sharlee, komen na enkele minuten terug. “Here’s some more for you.” Wat volgt, is een gave toegift met drie van de sterkste songs die de Zweden hebben gemaakt. This Time, Lovers In The Rain (één van de mooiste nummers) en een uitstekende versie van West Ruth Ave, waarin wederom het percussiewerk als verrijking dient. Ondanks het soms wat schijnbaar plichtmatige karakter (of ligt het er gewoon aan dat Zweden wat minder uitbundig zijn?) maakte de muziek veel goed. De publieke belangstelling viel wellicht wat tegen, maar de ruim honderd bezoekers (een dergelijke package verdient meer) hebben een fijn avondje muziek beleefd.

Setlist The Night Flight Orchestra:
1. Sometimes The World Ain’t Enough
2. Living For The Nighttime
3. Speedwagon
4. Midnight Flyer
5. Turn To Miami
6. Star Of Rio
7. Gemini
8. Something Mysterious
9. Josephine
10. Paralyzed
11. Can't Be That Bad
12. 1998

Toegift:
13. This Time
14. Lovers In The Rain
15. West Ruth Ave

Setlist Black Mirrors:
1. Intro
2. Shoes For Booze
3. Günther Kimmich
4. Funky Queen
5. The Mess
6. Inner Reality
7. Moonstone
8. Cold Midnight Drum
9. Lay My Burden Down
10. Kick Out The Jams (MC5-cover)
11. Burning Warriors