Voordat de meester het podium betreedt krijgen we het in 2000 opgerichte Duitse Vanish (de grap van het schoonmaakmiddel maken ze zelf). Geen band met een al te hoog zelfvertrouwen dus, maar wel met degelijke muzikanten die hun instrument behoorlijk beheersen. De progressieve rock en metal is niet zo pakkend dat het gelijk blijft hangen. Zanger Bastian Rose heeft echter een goede stem maar in het Engels met het publiek praten is lastig. Eerst maar eens naar hun derde album The Insanity Abstract luisteren alsvorens verder te (ver)oordelen.
Om 21.00 uur is het dan eindelijk zo ver. Bassist Chris Glen, drummer Ted McKenna en gitarist/toetsenist Steve Mann stappen het podium op. Stuk voor stuk hele goede en ervaren muzikanten die een stevige fundatie leggen voor de blonde maar tegenwoordig steevast gemutste Michael Schenker. Na eerst een klein defect aan zijn gitaar te hebben verholpen, dat vroeger voldoende was geweest voor een week slecht humeur, begint hij nu vrolijk en lachend met het fenomenale instrumentale Into the Arena. Hierna kondigt Herr Schenker Gary Barden aan. Ook bij hem straalt het plezier er vanaf en zijn zangkunsten zijn voldoende. Vroeger liet hij wel eens een steekje vallen en daar is niets aan veranderd. Misschien dat daardoor zijn microfoon niet zo hard staat. Maar wat is het geweldig om de songs gezongen te horen worden door de originele zanger(s). Schenker zit de laatste jaren uitstekend in zijn vel en zijn ster is weer rijzende. Als zijn focus, zoals vanavond, 100% is, dan behoort hij nog steeds tot de absolute wereldtop.
Blijkbaar zijn de instrumentale songs het teken dat er een nieuwe zanger komt want na Coast To Coast wordt Graham Bonnet aangekondigd. Hij heeft al lang de stem niet meer uit zijn Rainbow, MSG en Alcatrazz-periodes. De absolute power is er bij de 70-jarige Engelsman al lang uit maar hij doet zijn uiterste best en geeft alles wat hij heeft. Gelukkig is hij tegenwoordig een stuk aimabeler dan vroeger en met zijn vrolijke en charmante gedrag heerst hij op het podium. Bij het nummer Dancer verzorgen Gary Barden en Robin McAuley de achtergrondzang. Het tekent de uitstekende onderlinge verhoudingen en sfeer. Iedereen staat met een smile op zijn bek on stage en heeft er plezier in.
Het volgende instrumentale intermezzo is het geweldige Captain Nemo waarna Robin McAuley te voorschijn komt. Hij is nog lekker bij stem en ziet er nog fris uit. Ook met hem worden de sterkste songs uit zijn periode gespeeld. De set wordt afgesloten met de UFO klassieker Rock Bottom waarin Schenker excelleert met zijn beroemde solo tot bewondering van alles en iedereen in De Boerderij.
De toegift bestaat helaas alleen uit Doctor Doctor van UFO. Eigenlijk is de korte toegift en daardoor weinig UFO nummers het enige minpuntje van de avond.
Concluderend kan je zeggen dat Schenker zo blij als een kind lijkt met dit concept. Hij speelt de pannen van het dak en ik heb hem nog nooit zoveel zien lachen, dollen en praten. Hou dit vast en kom gerust nog een keer langs met het Michael Schenker Fest.
Setlist:
1. Searching for Freedom?
2. Into the Arena
3. Let Sleeping Dogs Lie
4. Victim of Illusion
5. Cry for the Nations
6. Attack of the Mad Axeman
7. Armed and Ready
8. Coast to Coast
9. Desert Song
10. Dancer
11. Assault Attack
12. Captain Nemo
13. No Time for Losers
14. Save Yourself
15. Bad Boys
16. Love Is Not a Game
17. Rock Bottom
Toegift:
18. Doctor Doctor
Uw verslaggever/fotograaf is geen muzikant, wel liefhebber maar kan wel wat hulp gebruiken om te beoordelen of de heer Schenker op dreef is of niet. Gelukkig zag ik Schenker fan en Martyr gitarist Rick Bouwman na de show en heb even naar zijn mening gevraagd:
"Bij aanvang schrok ik nogal. Het intro startte vals en Schenker leek even niet te weten wat er aan de hand was. Was zijn gitaar out of tune? Ja. Zat hij er naast te spelen? Ja. Opmerkelijk want zijn gitaren worden dagelijks door de technici tip top geprepareerd. Zou er dan wat met Michael zijn? Zijn geschiedenis kennende dacht ik, dit wordt toch hopelijk niet zo'n show waarin hij de weg kwijt is."
"Gelukkig was dat niet het geval, na zichtbaar even balen pakte hij het op en had hij continu een lach op zijn gezicht".
"Hij speelde weer virtuoos. Liet zijn gitaar zingen met schitterende 'ronde' tonen. Her en der wel een foutje maar dat is hem direct vergeven. Sorry, het is natuurlijk wel een held voor mij".
"Hij doet zijn bekende trucjes zoals het spelen met alleen zijn linkerhand, gitaar in de lucht/nek en het simuleren van een tremelo door te duwen op de kop of body. Het kwam allemaal voorbij net als precies de juiste wijze van gebruik van zijn Wah pedal".
"Kortom zijn spel was top!"
"Oh ja, wat opvalt is dat Michael eigenlijk (bijna) nooit zijn pink gebruikt bij het spelen".
