Zeg je grunge, dan denk je aan Seattle. Zeg je stoner, dan denk je aan Palm Desert. Voor het subgenre sludge is de staat Georgia een historisch en muzikaal epicentrum. Steden als Atlanta en Savannah hebben met Mastodon, Black Tusk, Kylesa en Baroness grote namen in het genre voortgebracht. Toch blijven subgenres niet altijd gebonden aan een geografisch gebied. Dat Wales ook een voedingsbodem voor sludge is, bewijst Hark. De band uit Swansea debuteert in 2012 met de ep Mythopoeia en brengt daarna via het label Season Of Mist de eerste langspeler Crystalline uit. Dit jaar komt Hark met de opvolger Machinations.

Wie bekend is met het eerdere geluid van Hark zal niet voor verrassingen komen te staan met Machinations. Ik zou dezelfde plus- en minpunten kunnen aanhalen als bij mijn bespreking van de voorganger Crystalline. Zo is de zang van Jimbob Isaac nog steeds wat ééndimensionaal en allesbehalve afwisselend. Daar staat nog steeds de heerlijk logge sound tegenover en songs die veel wendingen en tempowisselingen kennen. Wat dat betreft is er weinig veranderd. Toch is Machinations een stap vooruit voor Hark. Waar de composities op Crystalline regelmatig rommelig en nog wat ongestructureerd overkwamen, zijn de nieuwe nummers beter opgezet en completer. Je krijgt het gevoel dat je naar een zelfverzekerdere band aan het luisteren bent.

De eerste drie songs (Fortune Favours The Insane, Disintegrate en Nine Fates) zijn vooral een aanrader voor diegenen die moeite hebben met de recente, toegankelijke koers van Mastodon en Baroness. Hark laat hier namelijk felle, uptempo sludge horen die qua rauwheid ook wel doet denken aan Gojira. Toch halen de Welshmen op Machinations lang niet altijd hetzelfde hoge niveau. Vooral in het middenstuk van de plaat kakt het in en blijven de songs maar moeilijk hangen. Het stevig groovende Son Of Pythagoras en de progressieve insteek in The Purge zijn verdere hoogtepunten. Uitgezonderd de genoemde vijf tracks blijft het songmateriaal te veel in de anonimiteit steken.

Hoewel Hark hoorbaar progressie heeft geboekt, is het nog te weinig om zich bij de grotere namen te scharen. De songs klinken soms nog te generiek, wat ten koste gaat van de algehele dynamiek van het album. Desalniettemin mag de groep tevreden zijn met deze release. Hark gaat vooruit, al is het vooralsnog met kleine stapjes.