"Een beetje vreemd, maar wel lekker." Dit was in de jaren negentig een pakkende en overbekende slogan van een frisdrankmerk. Deze oneliner is ook prima van toepassing op het Canadese Black Mountain. Het zelfgetitelde debuut uit 2005 is voor veel liefhebbers van jarenzeventighardrock een prettige kennismaking. Hierna is het roer diverse keren omgegooid en heeft de groep nadrukkelijk geflirt met progressieve rock, indie en zelfs pop. Voor fans van het eerste uur dus even slikken. De nieuwste aanwinst in de discografie van deze vrouw en vier mannen uit Vancouver is IV.

IV is vooral te bestempelen als vreemd, omdat de songs echt alle kanten opgaan. Toch is het het meest overtuigende album sinds het debuut. Black Mountain laat namelijk horen dat het een veel completere band is geworden. De uitstapjes naar uiteenlopende genres voert de groep met overtuiging uit. De duetten van Stephen McBean en Amber Webber pakken in het bijzonder goed uit. In het bijzonder opener Mothers Of The Sun, dat wat ondergetekende betreft meedingt om de titel "Beste song van het jaar".

De synths van Jeremy Schmidt zijn prominent aanwezig op IV. In Florian Saucer Attack resulteert dit in sci-fi-achtige rock in de lijn van Devo, terwijl Defector en You Can Dream klinken als The Flaming Lips, ondersteund door Kraftwerk. Ashes To Ashes van David Bowie is een hoorbare inspiratiebron geweest voor het vrolijke, maar tekstueel lugubere Cemetary Breeding. In het akoestische Line Them All Up steelt Webber de show met haar prachtige en dromerige vocalen. De plaat wordt afgesloten met het adembenemend mooie Space To Bakersfield, een nummer dat in eerste instantie Pink Floyd ten voeten uit is, met aan het einde een prachtige lange gitaarsolo van McBean. De solo van Eddie Hazel in Funkadelics meesterwerk Maggot Brain heeft hiervoor ongetwijfeld als blauwdruk gefungeerd.

Het album wordt afgesloten met Amber Webber die vragend zingt: "Are You Listening?" Ik kan mij voorstellen dat liefhebbers van het meer rockende songmateriaal van Black Mountain tegen die tijd zijn afgehaakt en gestopt met luisteren. Metal is Black Mountain nooit geweest, maar de momenten waarop er gerockt wordt, zijn nog steeds spaarzaam. Als je je echter niet laat afschrikken door al die synths en uiteenlopende uitstapjes, dan heb je met IV een prachtplaat te pakken, die stuk voor stuk prachtige composities bevat.