Het is tegenwoordig niet eenvoudig om met muziek je brood te verdienen. Laat staan met instrumentale metal. Metal is namelijk een genre waar de zang een belangrijke en vaak bepalende rol speelt. Het uit Phoenix, Arizona afkomstige Tempel brengt met The Moon Lit Out Path haar tweede langspeler via Prosthetic Records uit. Na het goed ontvangen debuut On The Steps Of The Temple waagt de tweemansformatie zich ditmaal op metalpaden als sludge, black en prog.

Dat was ook de insteek van Ryan Wenzel (gitarist, toetsenist en producer) en drummer Rich Corle vooraf. Op de nieuwe plaat moesten verschillende soorten metal terugkomen, die nog niet terug waren te horen op het debuut. In een tijdsbestek van iets minder dan een uur neemt Tempel de luisteraar mee op vijf muzikale reizen, waarbij de muziek een mystieke sfeer ademt. In opener Carvings In The Door worden lompe sludgeriffs vakkundig afgewisseld met snelle blackmetalpassages. Sterkste nummer van het album is Descending Into The Labyrinth. Hier hoor je veel progressieve elementen van grootheden als Enslaved en Opeth in terug. Met name het gitaarwerk doet denken aan een album als Blackwater Park, inclusief de kwetsbare akoestische passages.

The Moon Lit Our Path vervalt nergens in ‘moet je kijken wat ik kan’-gedrag, maar wordt ook nergens te dromerig. De band maakt hier en daar wel avontuurlijke uitstapjes, maar gaat al snel verder middels makkelijk in het gehoor liggende riffs. Aan de ene kant siert dat de band, maar aan de andere kant krijg je het gevoel dat Tempel nergens de kans grijpt om echt te vlammen. Hier ligt ook het probleem van deze plaat. Bij vlagen is de sfeer in de songs zeer betoverend, maar deze worden te vaak afgewisseld door minder memorabele (overgang)riffs, met als gevolg dat de aandacht verslapt. Wellicht zijn deze riffs bedoeld om de nummers meer te laten ademen. Toch komt dit niet altijd goed uit de verf en vraag je je af of enkele songs misschien beter wat ingekort hadden kunnen worden.

Tempel heeft hoorbaar genoeg kwaliteiten in huis om de luisteraar geboeid te houden. Toch komt dit op deze plaat niet helemaal goed naar voren. Het creëren van een mooie climax kun je echter wel aan deze heren overlaten. Het zijn alleen de inwisselbare riffs die er voor zorgen dat The Moon Lit Our Path niet de kraker wordt, die je dit duo graag gunt.