Jorn behoeft nauwelijks enige introductie. De Noor met de hoge frequentie qua albumreleases heeft weer een CD uitgebracht en als ik de bijgeleverde informatie moet geloven is Jorn, na meegedaan te hebben op zo'n dertig albums, nu toch wel de koning van de classic hard rock met 80's metal invloeden.

Hoe vaker ik zijn nieuwe albums beluister als ze op de deurmat ploffen, des te minder schat ik in dat het album mij gaat verrassen; alleen bij Spirit Black gebeurde dat. Helaas verrast dit album me niet, hij valt me eerder wat tegen. De titelsong is ronduit saai te noemen, en als ik dan Christopher Cross' Ride Like The Wind hoor, heeft het album inmiddels een achterstand opgelopen op de eerder uitgebrachte schijfjes van Jorn's hand. De songs die volgen blinken ook niet uit in originaliteit (met ook nog een cover van zijn eigen Masterplan, Time To Be King), maar aan de andere kant is het ook niet echt saai te noemen.

Dat hij (of door zijn label) vergeleken wordt met David Coverdale en Ronnie James Dio lijkt nu meer hoogmoedswaanzin dan realiteit. Jorn is een goede powermetalzanger maar heeft niet het unieke van de genoemde twee iconen. Op Spirit Black geloofde ik het nog, maar ik ben het geloof een beetje kwijtgeraakt. De productie van dit album is iets vlakker dan we gewend zijn van eerdere releases (zoals het zwaar overgeproduceerde Unlocking The Past) en dat zie ik dan wel weer als lichtpuntje.

Nee, geen wereldschokkend album. Net als een aantal andere bands heeft Jorn een goede componist naast zich nodig om weer tot grotere hoogten te kunnen stijgen, met songs die veel meer écht venijn en klasse hebben.

Tracklist:
1. My Road
2. Bring Heavy Rock To The Land
3. A Thousand Cuts
4. Ride Like The Wind
5. Chains Around You
6. The World I See
7. Time To Be King
8. Ride To The Guns
9. Black Morning
10. I Came To Rock
11. Live And Let Fly

Score: 73 / 100

Reviewer: Hans
Toegevoegd: 9 juli 2012

[ Terug naar de Album Reviews ]

Je slaat de spijker op z'n kop met de op met deze review.

Jorn is een goede zanger maar zelf kan hij beslist geen mooie en pakkende nummers schrijven....

Voor mij is Jorn als solo artiest totaal oninteressant geworden.

Totaal mee eens dat Jorn nogal saai is geworden maar een aanval op zijn stem snap ik niet, de beste man stijgt Coverdale zonder moeite naar de kroon en ook al word dit wel weer als heiligschennis beschouwt, naar mijn persoonlijke smaak is hij beter dan Dio als zanger, helaas een slechte songwriter, zijn meeste interesante materiaal is toch wel de eerste twee Masterplan albums en zijn werk (vooral de dvd) met Avantasia, schijnt dat zijn oude band Ark heel goed moet zijn geweest, misschie ntoch eens tijd om dat op te zoeken en ook eens te gaan luisteren.

Niks mis met deze plaat, snap deze recentie dan ook niet. Smaak is persoonlijk, maar Jorn is zeker een betere zanger dan Coverdale nu is. De teksten zijn dan misschien niet wereldschokkend, de muziek klinkt gewoon lekker. Vooral nummers als "A thousand cuts" en "Black morning" zijn zeker de moeite waard.

Smaken verschillen, maar "Spirit Black" was gewoon een klasse beter. Coverdale raakt momenteel geen hoge noot meer maar zeker in het lage mis ik bij Jorn de warmte die Coverdale wél heeft dus om te zeggen dat Jorn op een zelfde niveau staat als DC gaat me een stap te ver.

Wanneer je Jorn op zn best wil horen, moet je Ark, burn the sun aanschaffen; absolute klassieker. Verder is hij indrukwekkend op de beyond twilight plaat. Hij klinkt daar veelzijdig, subtiel en krachtig. De laatste jaren is zijn stem teveel op "power" gericht. Zijn soloplaten zijn, op een paar leuke uitschieters na, niet van een buitencategorie. Oh ja, de platen met Russel Allen zijn sterk. Met name de eerste 2!

Hoogmoedswaanzin dat Jorn zou klinken als David Coverdale luister dan maar eens naar het album van The Snakes - Once Bitten. Een band met de 2 gitaristen van Whitesnake, Micky Moody en Bernie Marsden en Jorn Lande op zang. De eerste keer dat ik dit album hoorde dacht ik echt dat ik David Coverdale op zang hoorde, maar het was dus Jorn Lande.