Twee jaar later ligt Oldarhian in de schappen. Om heel eerlijk te zijn is er weinig veranderd. De muziek is nog steeds primitief en eenvoudig, met bij vlagen fantastische riffs. Nummers als Condemned en het groovende Flay The Wolf klinken verslavend en worden door Nocturno Culto met veel overtuiging gezongen. Daar staat tegenover dat ook de sfeerverlagende keyboards weer sporadisch komen opduiken, waardoor nummers als Pessimist en Passage To Oldarhian aan niveau moeten inboeten.
Het dubbele gezicht van Sarke wordt vooral duidelijk op de elkaar opvolgende nummers Captured en Paradigm Lost. Eerstgenoemde is ronduit matig, met een veel te dominante rol voor de zwabberende keyboards, waardoor de kwaliteit ver weg zakt. Paradigm Lost is daarentegen een geweldig nummer dat erop los beukt en waarbij de keyboards voor het eerst effectief worden ingezet. Als Oldahrian vol zou staan met dit soort fraais, zou ik niets dan lof verkondigen, maar helaas. Naarmate het album vordert, volgen er steeds meer niemendalletjes, zoals het slepende, ronduit saaie Burning Of The Monoliths. Kenmerkend voor deze band is dan wel weer dat afsluiter The Stranger Brew laat horen hoe het wel moet.
Ook dit album is dus, net als zijn voorganger, wat mij betreft vooral een gemiste kans. Enkele nummers maken duidelijk dat Sarke tot uitstekende muziek in staat is als alle stukjes op hun plek vallen, maar tegelijkertijd staat er te veel mager materiaal op Oldarhian om van een echt goed album te kunnen spreken. Old school fanaten kunnen eens een gok wagen, maar die moeten de keyboards dan maar op de koop toenemen.
Tracklist:
1. Condemned
2. Pilgrim Of The Occult
3. Pessimist
4. Passage To Oldarhian
5. Flay The Wolf
6. Captured
7. Paradigm Lost
8. Novel Dawn
9. Burning Of The Monoliths
10. The Stranger Brew
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
