Doodzonde. De albumhoes van Electric Citizens Helltown is er één om in te lijsten. Puur op basis van die cover verwacht je dan ook veel moois van het derde album van deze groep. Waar de vorige platen Sateen (2014) en Higher Time (2016) niet echt hoogvliegers zijn, is Helltown bijna rampzalig.

Laat ik vooropstellen dat er in geen geval sprake is van slechte muzikaliteit. Alle bandleden kunnen prima hun instrumenten bespelen. Helltown is echter zo fantasieloos en voorspelbaar dat ik er na zes luisterbeurten schoon genoeg van heb. De groep uit Cincinnati mikt op een bepaald geluid – in dit geval een mix van proto-metal en occulte rock – en daar blijft het bij. De songs imponeren niet en lijken ontzettend veel op elkaar.

Wat ook niet helpt, is dat de zang van Laura Dolan gedurende de hele plaat erg afgeknepen en geforceerd klinkt. Origineel zijn is niet makkelijk meer tegenwoordig. Vooral als het gaat om gitaarriffs. Electric Citizen maakt het echter wel erg bont. Bijna elke riff heb je hoogstwaarschijnlijk eerder gehoord. Met Cold Blooded Blue als Sabbath-knip-en-plak-dieptepunt.

Zijn er dan nog lichtpuntjes? Ja, in de intro van afsluiter Mother’s Little Reject gooit Electric Citizen het even op een andere toer en mixt de band op een leuke manier jarenzeventigglam-invloeden (à la Mott The Hoople) met doom. Hier blijft het helaas bij. Electric Citizen maakt op zijn zachtst gezegd geen goede beurt met deze nieuwe plaat. Doodzonde!