Het album heeft een heldere oldschoolproductie meegekregen. De songs grijpen veelal terug op de jaren tachtig. Het draait op dit debuut vooral om het keyboard- en pianospel van componist Enrico respectievelijk zanger/pianist Denis Borgatti, zoals blijkt uit het radiovriendelijke, semi-akoestische Four Colours. Op deze momenten is ART op zijn sterkst. Het Tears For Fears-achtige, synth-gedreven Perfect Time pakt weer wat steviger uit, maar er zijn veel raakvlakken met poprock.
Dat geldt voor veel nummers. Ze zijn keyboardgedreven en hebben een AOR- of melodieuze rockvibe. Borgatti heeft een toegankelijke en melodieuze zangstem, die prettig in het gehoor ligt. Ondanks dat deze release als heavy en progressief aangeprezen wordt, is deze juist licht, bijna radiovriendelijk en makkelijk verteerbaar. Verwacht geen complexiteit. Slechts de bij vlagen futuristische synthesizers geven een proggy en futuristisch randje. Ze vormen echter niet het sterkste onderdeel.
De ritmesectie is groovy (af en toe welkome percussie) en het basspel staat prominent in de mix. Het ritmegitaarspel is wat roestig, daardoor vaak niet mooi aansluitend op de rest van de instrumentatie en de zang. Bovendien is het gitaargeluid aan de dunne kant. Zodra het wat gepolijster is, sluit het beter aan op de muziek.
Pas tijdens de eerste helft van Insomnia voert progressiviteit middels verandering in maatsoort de boventoon. Het is daarmee samen met het filmische Blind Man een van de interessantere nummers. Alleen de screams die kortstondig opduiken, passen niet en er komt met een mooie solo uiteindelijk een vrij abrupt einde aan het geheel. Naast Insomnia is Scarecrow een van de songs waarin vrijwel alles klopt, één van de uitschieters op deze release. Het titelnummer blijft dankzij de zeer catchy synthmelodie direct hangen.
Planet Zer0 zit aan de licht kant van de prog. Het is eerder te bestempelen als een sterk door toetsenwerk bepaalde, melodieuze AOR-plaat. Met metal heeft het niets te maken. Denk eerder richting Tears For Fears met wat proggy elementen. De muziek voelt wat gedateerd aan, maar dat hoeft geen struikelblok te zijn. Het dunne gitaargeluid zal dat wel zijn voor een groep luisteraars. Fans van Tears For Fears, Mr. Mister en soortgelijke acts kunnen nog het beste uit de voeten met dit debuut. Geen hoogvlieger, maar een aangename plaat die veelal op safe speelt.
Tracklist:
1. Blind Man
2. Four Colors
3. Perfect Time
4. No Butterflies
5. Planet Zero
6. Insomnia
7. Yellow Leaves
8. Scarecrow
9. Nothing Else
.jpg){kind=small}
