Wederom een bezettingswisseling bij Lacrimas Profundere. Na het vorige album verwelkomde de gothicformatie de tweeling Clemens (bassist) en Christop Schepperle (drummer). De nieuwe ritmesectie doet het wat rustiger aan dan de vorige, zoals te horen op Hope Is Here, de eerste full-length die via Oblivion/SPV uitkomt en het eerste conceptalbum in de discografie. Het verhaal gaat over de eenzame Aramis, een jongen die anders is dan anderen en zich in een bos verschuilt.
Geen screams of agressiviteit (afgezien van een enkele riff in A Million Miles), maar een voortzetting van de koers naar rustigere vaarwateren. Meer akoestische passages. Het begint al direct rustig in het Anathema meets Autumnal-achtige The Worship Of Counting Down, een mooi melancholisch nummer waarin de repetitieve keyboardmelodie je meeneemt in de wereld van de protagonist.
Het songmateriaal ligt doorgaans erg makkelijk in het gehoor. Er zijn wat orkestrale bijdragen en oriëntaalse melodieën om wat meer gelaagdheid in het geheel te brengen. Deze staan wat weggedrukt in de mix. Hiertegenover staat de prominente zang van Rob Vitacca. Zijn Ville Valo-achtige (HIM) stemgeluid past het beste bij de stevigere stukken. Hij stopt veel emotie in zijn performance, maar lijkt soms iets te veel zijn best te doen in de ingetogen songs, zoals het akoestische Black Moon.
Hope Is Here is het rustigste album in het oeuvre van de tranenlaters. Het tempo ligt lager en de metalcomponent is vrijwel geheel afwezig. De gothicrocksongs liggen lekker in het gehoor, al zijn er niet veel hoogtepunten te noteren. Lacrimas Profundere levert een toegankelijke, goed geproduceerde plaat af die vooral de fans van het nieuwere werk zal bekoren.
Tracklist:
1. The Worship Of Counting Down
2. Halo Ground
3. Hope Is Here
4. Aramis
5. A Million Miles
6. No Man's Land
7. Pageant
8. You, My North
9. Awake
10. The Path Of Broken Homes
11. Timbre
12. Black Moon
