Wanneer je als reviewer een album gaat bespreken van een band, is enig vooronderzoek wel op zijn plaats en daarbij altijd leuk. Bij het Finse Lightsucker had ik hier bijvoorbeeld maar al te graag uit willen leggen wat de albumtitel Zammal betekent. Officiële bronnen van het label en de band bieden helaas geen uitkomst. Het enige wat het wereldwijde web mij kan vertellen, is dat zammal iets te maken heeft met het zingen van volkspoëzie door bepaalde stammen in Yemen. Wie het zeker weet, mag het mij vertellen. Lightsucker laat op Zammal in ieder geval een mix van onbehouwen stoner en sludge horen met een vleugje doom.

De band is drie jaar geleden pas opgericht en hoewel een aantal bandleden al wat jaren ervaring hebben, is te horen dat Lightsucker nog wat zoekende is naar een eigen geluid. In 2014 bracht de groep de ep Carved In Cockstone (ook al zo’n opmerkelijke titel) uit. Sindsdien hebben de heren wel vooruitgang geboekt. Mocht je een beetje thuis zijn in het stoner- en sludge-genre dat zul je al gauw Church Of Misery, Orange Goblin en Corrosion Of Confomity herkennen in de liedjes op Zammal. De songs zijn erg riff-georiënteerd. Deze riffs zijn erg generiek en daarom is de kans groot dat de eerste helft van de plaat weinig indruk zal maken. 1%, Solitary Confinement en Control Zone luisteren best aardig weg, maar nergens word je als luisteraar getriggerd en derhalve blijft de aandacht zelfs na diverse luisterbeurten er maar halfjes bij.

Toch kent Zammal met Written While Stoned, Sulfur & Jimson Weed en Aesthetics Of Empytiness nog enkele lichtpuntjes. Het zijn de details die deze songs er laten uitspringen. In laatstgenoemde zorgt bijvoorbeeld de combinatie van akoestische gitaar en een gefloten melodie voor een sfeervolle en geslaagde outro. De stem van Tomi Kallava is ook opvallend op deze plaat. Kallava wisselt op Zammal namelijk moeiteloos tussen zijn rauwe, maar cleane vocalen en diepe grunts. Vooral in het ruim zeven minuten durende Continental Landmass Dictator werkt deze afwisseling prima.

Zammal is allesbehalve een uniek album. Lightsucker overspoelt de luisteraar met een vrachtlading aardige, maar allerminst originele riffs. Het merendeel van de songs ontstijgt daarom de middelmaat niet. Toch biedt dit album enkele aanknopingspunten voor de toekomst, maar dan mogen de Finnen het wel wat gewaagder gaan aanpakken.