Metal Church kampte de afgelopen jaren met dezelfde problemen als veel reguliere kerken. Het geloof nam af en kerkgangers namen afscheid. Shows bleven weliswaar redelijk tot goed bezocht, maar op plaat liet de inspiratie de Amerikanen regelmatig in de steek. Alle albums met Ronny Munroe bevatten beslist enkele goede songs, maar tussen de goede nummers huisde een hoop overbodige ballast. Daarom deed Metal Church na het vertrek van Munroe het enige juiste. Mike Howe terughalen.

Om de één of andere reden is Howe altijd mijn persoonlijke favoriet geweest van de drie zangers die de band gehad heeft. Met name hij was het die van Blessing In Disguise zo'n traktatie maakte. Een topplaat met van voor tot achter prachtsongs. Misschien niet zo markant als het onvolprezen debuut, maar wat betreft diepgang een betere en simpelweg meer uitdagende plaat. Metal Church zou daarna nooit meer een betere cd afleveren, al moet ik toegeven dat The Human Factor en het destijds zwaar bekritiseerde Masterpeace niet al te veel onderdoen voor de topplaten van het gezelschap.

XI is vanaf de eerste seconde een ware verademing. Zeker na het maar half geslaagde Generation Nothing uit 2013. Dat komt in eerste instantie door Howe, die ondanks al die jaren radiostilte nog net zo sterk zingt als in zijn jonge jaren. De man trekt ouderwets venijnig van leer als een op hol geslagen serpent. Fel, furieus en lekker agressief. Maar nooit zonder de melodie uit het oor te verliezen. Waar veel zangers toch moeite hebben om er op latere leeftijd hoge noten uit te persen, daar lijkt het alsof Howe geen enkele moeite hoeft te doen. Zodoende zorgt hij er persoonlijk voor dat songs als Reset, Killing Your Time en het zinderende Blow Your Mind heerlijk wegluisteren.

Dat is natuurlijk ook voor een belangrijk deel de verdienste van voornaamste songschrijver en gitarist Kurdt Vanderhoof. De man strooit met lekkere riffs dat het een lieve lust is. De gitaarpartijen hebben alle een smeuïg, rockend randje meegekregen. Vandaar dat het album meer aanvoelt als een vervolg op The Human Factor en Hanging In The Balance dan op Blessing In The Disguise. Of dat erg is? Niet echt. Echt zwakke songs staan er voor de verandering niet tussen. Aan de andere kant is XI ook geen plaat om heel vaak achter elkaar te draaien. Reden daarvoor is dat de speelduur met bijna zestig minuten aan de forse kant is. Een euvel waar bijna alle albums van Metal Church sinds de eeuwwisseling onder lijden. Dit soort pretentieloze en relatief eenvoudige heavy metal dient niet langer dan drie kwartier te duren, als het aan mij ligt. Een vlotte knal voor je kanis, meer niet. Nu vervliegt de aandacht toch enigszins tijdens de slottracks It Waits en Suffer Fools.

Ondanks dat kan ik niet anders zeggen dat Metal Church de beste plaat sinds tijden heeft afgeleverd. Kennelijk heeft de band gewoon een zanger van het kaliber Mike Howe nodig om echt goed te presteren. Hopelijk vertaalt zich dat ook in interessante live-optredens. Ik kan alvast niet wachten om de oude songs en een handvol nieuwe tracks te horen met de stem die ze hoort te zingen. De magie is terug.

Tracklist:
1. Reset
2. Killing Your Time
3. No Tomorrow
4. Signal Path
5. Sky Falls In
6. Needle And Suture
7. Shadow
8. Blow Your Mind
9. Soul Eating Machine
10. It Waits
11. Suffer Fools