Hierop laten de heren een zeer typerend metalcore-geluid horen, dat afgewisseld wordt door veel te zoetsappige, cleane refreinen. Dat is jammer, want zonder dit genre-trucje is Despite My Deepest Fear prima te behappen. Het is dan ook niet zo dat deze twee elementen niet met elkaar gecombineerd kunnen worden. Er zijn voldoende bands die daar prima mee wegkomen. Alleen in dit geval matchen deze twee uitersten niet, maar worden ze te veel bij elkaar gebracht. Dit zorgt ervoor dat de intensiteit en opbouw telkens onderuit geschopt worden en de muziek niet aanslaat.

Dat is dan ook het grootste euvel van deze release. Voor de rest kan het ermee door. De zes bandleden zorgen voor een strak en dicht geluid, al mag je met zo'n aantal muzikanten misschien wel iets meer avontuur verwachten. Nergens wordt het namelijk muzikaal echt uitdagend en kleurt daarom te veel binnen de lijntjes.

Productioneel is er knap werk geleverd. Het schijfje gaat gepaard met een helder geluid, waardoor alle elementen goed naar voren komen. Nu moet de band alleen nog met wat beter en memorabeler materiaal zien te komen en die potentie is ook echt wel aanwezig. Dit laten de heren vaak genoeg doorschemeren wanneer ze zich van hun felle kant laten horen. Wanner er een betere balans gevonden wordt met de poppy zanglijntjes valt er al veel meer te genieten van Despite My Deepest Fear. Nu kan het allemaal nog net, maar interesse voor de toekomst is niet gewekt.

Tracklist:
1. Selfish Generation
2. F.Y.F
3. Stranded
4. The Repressed
5. Infinite
6. Long Way Home