Nederland heeft een rijke geschiedenis als het om death metal gaat. Gorefest, Pestilence, God Dethroned, Thanatos, Asphyx en Hail Of Bullets: ze zijn niet allen nog steeds bezig, maar elke band produceerde albums die tot ver over de grens hoge ogen gooiden. Nog steeds tiert deze metalvorm, met name zo bonkig en ouderwets mogelijk, welig in onze contreien.

Zo komt er nu een jonge worp uit Amersfoort. Bodyfarm bracht eerder het prima debuut Malevolence (2012) uit en speelde al op Neurotic Deathfest en Extremefest. Door zulke wapenfeiten koesterde ik enige verwachtingen bij de eerste beluistering van The Coming Scourge. Die worden gelukkig helemaal ingelost, want het o zo belangrijke tweede album is een vreselijk lekker werkstukje geworden dat het debuut op alle fronten overtreft.

Wat horen we op The Coming Scourge? Death metal, oude stijl. De composities van Bodyfarm zijn hoekig, maar zeker niet langzaam: een doorgaande hoempa-beat met hier en daar wat blastbeats sleurt je door de eerste paar nummers heen. Gitarist/zanger Thomas Wouterse brult de nummers vol met zijn goed verstaanbare grunt. De lage, bassige dreun, die ik omschrijf als het typisch Nederlandse onderbuikgevoel dat Gorefest zo goed wist op te noemen, is ook aanwezig.

The Well Of Decay breekt midden op het album met de lijn der verwachting. Het is een verrassend melodieus en snel nummer, met veel blastbeats. Op basis van dit nummer zou je Bodyfarm als blackened death metalband classificeren. Er wordt gehint naar Dissection, maar dan binnen een bruut kader. In The Frozen Halls komen deze werelden samen. Het tempo gaat omlaag, maar het kille en sfeervolle blijft gehandhaafd. De vreselijk lekkere mix van Jörg Uken maakt het af: want het songmateriaal doet misschien ouderwets aan, maar The Coming Scourge klinkt heel fris en knapperig.

Kortom, ten opzichte van debuut Malevolence is de sound verbreed en simpelweg verbeterd. Er ligt het viertal ongetwijfeld nog meer moois in het verschiet.