Mijn verwachtingen voor Agape, het derde album van deze postrock/blackmetal-hybride, waren dan ook bijzonder hooggespannen. Met .neon leverde de band jaarlijstmateriaal af en met een op elkaar ingespeelde Neige en Herbst (de persoon verantwoordelijk voor het grootste deel van de muziek) zou Agape wel eens een regelrechte klassieker kunnen worden. Toch blijkt Agape na een stevig aantal luisterbeurten niet helemaal in staat om aan de verwachtingen te voldoen.
Intrauterin begint verrassend stevig, om na een minuut of vijf om te schakelen naar ingetogen getokkel. Ondanks de lengte van tien minuten weet het nummer echter nergens echt te beklijven. Het kabbelt aangenaam voort, maar bouwt niet op naar een climax. Bliss klinkt een stuk beter uitgewerkt en is beter in balans. Vooral de lome, jazzy ‘break’ in het midden van het nummer maakt indruk. Toch blijft het niveau niet overal even hoog. Met name van het relatief korte, doelloos dolende You Feel Like Memories, is de toegevoegde waarde onduidelijk. Gelukkig valt de zeer mooie afsluiter Eribo – I Collect The Stars in positieve zin op door zijn sfeervolle, Mono-achtige gitaarwerk en het intense gekrijs van Neige. Gelukkig, ze hebben het nog in zich!
Hoewel Agape dus enkele zeer fraaie momenten bevat, blijft de kwaliteit over de gehele linie duidelijk achter bij zijn voorganger. Met een krappe 35 minuten aan speeltijd bekruipt mij bovendien het gevoel dat Lantlôs het zich met deze plaat net iets te gemakkelijk wil maken. De band heeft de capaciteit om ermee weg te komen, want op zich is Agape een vermakelijke plaat die lekker wegluistert, maar het is juist door die aanwezige capaciteiten dat Agape ook een frustrerend album is geworden. De heren kunnen namelijk zoveel beter. Volgende keer graag iets meer tijd en energie in het nieuwe album steken!
Tracklist:
1. Intrauterin
2. Bliss
3. Bloody Lips And Paper Skin
4. You Feel Like Memories
5. Eribo - I Collect The Stars
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
