Eerder liet de band al weten terug te gaan op eerder werk als Folk-Lore, toen Gilligan nog niet in de band zat en de sound richting black metal ging. En dat is gedeeltelijk ook waar, al blijft het folkgehalte de boventoon voeren, zonder te vervallen in hoempa-taferelen. Tekstueel zijn er weinig verschillen te bespeuren, eerder werd immers al gezongen over Brian Boru en Thy Kingdom Gone lijkt wederom het katholieke geloof in een slecht daglicht te willen zetten (evenals Pagan op het gelijknamige album).
De stem van frontman Keith Fay is niet altijd even overtuigend en dat valt dit keer pijnlijk op door de schaarse bijdragen van Karen Gilligan. Ook muzikaal weet deze plaat het niet te halen bij voorgangers The Morrigan’s Call en Pagan. Op die albums wisten nummers constant te boeien, het tempo lag hoog en de vocalen waren een stuk spannender. Dat neemt niet weg dat Blood On The Black Robe nog steeds een interessante plaat is met mooie nummers, zoals het meeslepende en zware An Bean Sidhe. Of Primeval Odium, dat de meeste black metal-invloeden bevat.
De heren hebben zich ook zonder Gilligan weten te ontwikkelen en het geluid is een stuk rauwer. De eerder genoemde black metal-invloeden worden subtiel afgewisseld met folk elementen. Het is prijzenswaardig dat Cruachan zich ruim vijftien jaar staande te weet houden tussen de Fintrollen en Korpiklaani’s in het genre. Deze Ieren worden naar mijn idee zwaar onderschat en iedere folk metal liefhebber die nog onbekend is met deze band moet snel eens naar de MySpace van de band surfen! The Morrigan’s Call en Pagan zijn wat mij betreft de sterkste wapenfeiten van dit vijftal, Blood On The Black Robe verdient een derde plek.
Tracklist:
1. To War
2. I Am Warrior
3. The Column
4. Thy Kingdom Gone
5. An Bean Sidhe
6. Blood On The Black Robe
7. Primeval Odium
8. The Voyage Of Bran
9. Brian Boru’s March
10. Pagan Hate
11. The Nine Year War
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
