Dat is niet misselijk, dus als de heren dan nu iets te melden hebben dan is het òf helemaal niks òf het oude vuur laait weer op als nooit tevoren. Helaas blijkt al snel dat er te weinig sprake is van vuur. Met redelijke composities en matige zang (lees: uitgeblust) van Peppy Castro probeert men geld te slaan uit de legendarische faam uit het verleden. Niks liefdeswerk, niks "gemaakt met het hoogste respect voor de fans", zoals de bio wil doen geloven. Het enthousiasme van de heren wil ik nog wel geloven, want het is natuurlijk wél zo dat dit gezelschap het muziekmaken niet verleerd is. Maar ik kan dit met de beste wil ter wereld geen succesalbum vinden.
Je ziet dat naam en faam dus geen garanties meer bieden, ook niet als je Bob Kulick heet. Winner Takes All klinkt dan nog wel aanstekelijk, maar de zang verpest het gewoon. Eigenlijk zijn Walk Away en Who You Gonna Love (met Aerosmith's Joey Kramer op de drums) de enige nummers die in de buurt komen van de magie die Balance ooit had verworven. Met een andere zanger en een beetje gesleutel aan de composities had dit een aardig album kunnen zijn. Ook de productie had wat levendiger en eigentijdser gemogen. Nu is het een album dat op degradatie staat in de eredivisie en dat is diep triest, gezien het zeker aanwezige potentieel. Ik zet In For The Count nog maar eens op....
Tracklist:
1. Twist Of Faith
2. Breathe
3. Old Friends
4. What Have U Done
5. Winner Takes All
6. Crazy Little Suzie
7. Liar
8. Walk Away
9. Who You Gonna Love
10. Forever
11. Where The Rainbow Ends
