De oudere jongeren zullen Herman Frank kennen als gitarist van o.a. Accept en Victory. Sommigen zullen hem ook kennen als producer van o.a. Saxon, Molly Hatchet, Rose Tattoo, en zeer recentelijk ook Nikki Puppet. Om zich heen heeft hij een band verzameld met toch een paar aardige namen: voormalig Victory-collega en zanger Jiotis Parachidis, Running Wild-bassist Peter Pichl en drummer Stefan Schwarzmann (Helloween, Krokus).
Dit album (om de conclusie maar gelijk te verraden) herbergt twee dingen: het besef dat het gebrachte niveau aan power ondubbelzinnig aanwezig is, en dat de roots van Frank wel zorgen voor een aantal goede songs die tijdloos zijn. Van begin tot eind zit de vaart er goed in, en de prima productie zorgt er ook voor dat het kan blijven boeien. Zanger Jiotis verrast me in positieve zin; hij doet me denken aan een kruising tussen Johnny Gioeli en Jorn Lande, veel power, groot bereik, en dat kan deze muziek erg goed gebruiken.
Eén nadeel aan de cd; doordat de vaart er 10 nummers lang in blijft zitten, bestaat het risico dat het op enig moment niet meer boeit, en op zo'n moment heb je unieke elementen nodig in het songmateriaal om de oplettendheid vast te houden. Dát mis ik een beetje. Dat de songtitels af en toe doublures opleveren met klassiekers uit de rock- en metalhistorie neem ik maar als licht lachwekkend feit tot mij. Liefhebbers van bovengenoemde bands en speedfreaks zullen hier zeker hun weg mee kunnen vinden.
Tracklist:
1. Moon II
2. 7 Stars
3. Father Buries Son
4. Heal Me
5. Hero
6. Kill The King
7. Down To The Valley
8. Lord Tonight
9. Bastard Legions
10. Welcome To Hell
