Eigenlijk valt et album al met een woord te omschrijven: heavy! Al vanaf de eerste noten krijg je de ziekelijke neiging om al headbangend door de kamer heen te stuiteren (wat let je?), en iedereen aan het schrikken te maken. Wereldriffs, en een zanger die af en toe zo hard schreeuwt dat je je af en toe afvraagt hoe ie dat een heel album volhoudt. Toch zit elk nummer zo apart in elkaar dat het toch de moeite waard is om ze even apart te bespreken.

1. Innocence gone : We vallen gelijk met de deur in huis: lekker brute beginriff, solide drums, tot de zang binnen valt. Dit nummer zet gelijk al de toon voor het hele album, met zijn riffwerk en gierende solo's.
2. Solitary confinement : Vrij krachtig intro, en een gruntzang. Dit nummer onderscheidt zich vooral door de tegen elkaar in lopende maatsoorten.
3. Fatal impact : Snel, hyper, en vooral energiek. Met een scala aan gitaarwerk waarbij zelfs exodus en death angel zich even achter het oor zouden krabben. Mooi melodieus refrein ook.
4. Imaginary entity : Dit was door omstandigheden het eerste nummer wat ik uberhaupt van Darkane hoorde, en het smaakte meteen naar meer. Het omvat gewoon alles. Krachtige gitaren, brute zang, melodieus refrein, en een lekker smerige screamstem (drummer).
5. Violence from within : Goh, we vallen in herhaling, en toch wordt het niet saai. Opnieuw zit alles weer goed in elkaar. Opvallend is hier het koorwerk.
6. The fear of one's self : Wat een begin! Geweldige drums, een supercoole Obi-riff. En wacht is ff, is dit nou 200 of 1987 met die wahwahsolo?
7. Chaos vs order : Dit nummer vormt een aangename uitzondering, met als gastmuzikant oud-zanger Lawrence Mackrory. Mooi nummer.
8. Parasites of the unexplained : Dit is zonder twijfel het beste nummer van het album. Het heeft gewoon alles, wat in de andere nummers ook terugkwam, maar dan dubbel zo goed. Lekkere uithaal van de zang!
9. Submission : Dit wat experimentele nummer is toch wat afwisselender dan de anderen, maar toch net zo goed.

Conclusie: Geen verder commentaar. Briljant album.