Die scepticus kon zich al een beetje terugtrekken toen de eerste riffs uit de boxen knalden. Wat het tempo en geluid betreft hoor ik veel gelijkenissen met Deicide. Het klinkt op zijn minst erg aardig, ondanks het matige geluid. De productie is namelijk erg slordig, waardoor het album meer klinkt als een demo dan een volwaardig full-length album.
Het is vooral jammer dat de verveling al snel toeslaat. Elk nummer lijkt bijna een exacte kopie van het voorgaande nummer. Variatie lijkt niet in het woordenboek voor te komen bij Blooddawn. En aangezien ze wel degelijk met een gitaar om kunnen gaan, is het erg teleurstellend dat er niet meer plezier aan het album te beleven is.
Metallic Warfare kan mij niet overtuigen. Er zit potentie in, maar het komt er totaal niet uit. Als je na twee nummers de rest van het album al kan dromen, dan is er toch iets misgegaan. Wellicht dat Blooddawn met hun tweede album wat beters kunnen afleveren, maar vooralsnog is dit nog echt onvoldoende.
Tracklist: 1. Intro - We'll prevail 2. Heavy Metal Fuck 3. Metallic Studs 4. Inverted 5. Club d'Amour 6. Pagan Storms Unleased By Odins Frostdick 7. Bitching Metal 8. St. Pölten - Open All Night 9. Farewell To Sanity 10. Puke 11. Perished In Fire
