Ten opzichte van dat laatste album heeft Meshuggah er namelijk voor gekozen om de drums van Tomas Haake ‘live’ op te nemen, in plaats van gebruik te maken van een drumcomputer. Goede zet, want hoewel de machinale sound van de ‘drumkit from hell’ op Catch Thirty Three het gewenste resultaat opleverde, is Haake één van de weinige drummers die dit zelf ook kan produceren. In samenwerking met zijn sidekick, gitarist Marten Hagstrom, die Haake veelal volgt in zijn ritmes, zorgt dit voor een vette sound. Nog leuker wordt het als Fredrik Thorendal tot het uiterste gaat in Combustion, en de monsterlijke riffs van Hagstrom in bijvoorbeeld This Spiteful Snake en Pineal Gland Optics aanvult met melodieuze en gefreakte gitaarriedels.

Qua overall sound keren de Zweden eerder terug naar dat van de oudere albums, en niet zozeer naar dat van Catch Thirty Three, dat toch vooral een experimenteel album was. Daardoor ontbreekt het vrijwel geheel aan jazz-fusionstukken. Voor Meshuggah begrippen is obZen - dat een combinatie is van de woorden 'obscene' en 'zen' - zelfs een vrij recht door zee album, dat consistent is en waarbij nare verrassingen uitblijven. De gitaren klinken iets minder zwaar dan in het verleden, waardoor het misschien iets makkelijker te verteren is. In het afsluitende Dancers To A Discordant System wordt de luisteraar nog een laatste keer verwend met een bijna rustgevende, maar zeer fraaie solo.

Al met al is obZen een solide plaat geworden, met enkel doordachte en knap gemusiceerde songs. Er zit genoeg variatie in tempo en structuur, zodat de nummers niet de kans krijgen om langdradig en saai te worden. Eén keer luisteren is niet genoeg. obZen heeft, net als al het werk van Meshuggah, zijn tijd nodig. Maar heb je de plaat een aantal keer aandachtig beluisterd zal je ongetwijfeld constateren dat men wederom een knap stuk muziek heeft afgeleverd.

Tracklist:
1. Combustion
2. Electric Red
3. Bleed
4. Lethargica
5. obZen
6. This Spiteful Snake
7. Pineal Gland Optics
8. Pravus
9. Dancers To A Discordant System