Grace was het eerste nummer van Mehida dat mijn oren bereikte. Het stond namelijk op een verzamelaar die bij een tijdschrift was bijgesloten. Grace is een pakkende, melodieuze rock song met Christelijke tekst, een meeslepende opbouw en een aanstekelijk, bombastisch refrein dat me vrolijk maakt. Dus toen ik deze promo in de postbus vond, hoopte ik meer van zulke songs aan te treffen. Dat bleek een misrekening.
De muziek is op de rest van het album nergens zo pakkend als op Grace en is te kenmerken als melodieuze progressieve metal die balanceert op de rand tussen kunst en pretentieuze rommel. Naast Grace bevallen Stronghold (met een uitblinkende Vikström) en het apocalyptische Burning Earth me prima. De rest van de songs is echter vrij saai, zoals de power ballad A Letter From Home, of haalt gewoonweg het bloed onder mijn nagels vandaan.
Als ik opener Unchanging opzet, wil ik de cd eigenlijk het liefst zo snel mogelijk weer afzetten en weggooien. De gitaarriffs, het drumspel en de zanglijnen lijken totaal geen verband met elkaar te houden en gaan nergens heen. Het jazzy drumspel stoort me ook op andere tracks regelmatig. In de coupletten van Lost Ones worden Vikström’s vocalen door geluidseffecten geruïneerd. Het zich traag voortslepende Multitude heeft een tenenkrommend intro en het korte Outro - End Of The World is een vreemde, onnodige geluidscollage met een zangeres die klinkt als Björk.
De conclusie is derhalve dat het debuut van Mehida een half geslaagd, half mislukt album is. Het bevat een paar leuke songs, maar ik moet wel de programmeerknop gebruiken om deze cd te kunnen beluisteren, door de irritante nummers uit te schakelen. Dan blijft er een aardige mini-cd over.
Tracklist:
1. Unchanging
2. Wings Of Dove
3. Burning Earth
4. Multitude
5. Stronghold
6. Guilty
7. A Letter From Home
8. Dry Bones
9. Lost Ones
10. Grace
11. Outro - End Of The World
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
.jpg){kind=small}
