Tijdens opener Worlds Collide klaart Apocalyptica de klus nog zelf. Opmerkelijk genoeg is het metalgehalte, net als in de vier andere nummers waar de band geen hulp van buitenaf krijgt, een stuk minder dan in het verleden, toen het trio met hun cello’s een echte metalsound wist te creëren. Sinds de komst van Sirén hebben de drums een belangrijk aandeel in het geluid van de band en op Worlds Collide zorgt de drummer evengoed voor de heavy aspecten van de plaat.

Zoals gezegd moeten de gastbijdrages er voor zorgen dat Apocalyptica niet gaat vervelen. Op Worlds Collide lukt dat heel goed, met een verrassende muzikale donatie van de Japanse gitarist Tomoyasu Hotei, Corey Taylor die de vocalen (wees gerust, zoals in Stone Sour, niet het gebrul wat hij in Slipknot laat horen) levert voor I’m Not Jesus, Till Lindeman (Rammstein) zingt de David Bowie-song Heroes in het Duits, Slayer-drummer Dave Lombardo beukt erop los in Last Hope en Cristina Scabbia van Lacuna Coil zingt op gevoelige wijze S.O.S. (Anything But Love) in.

Het beste nummer is naar mijn smaak echter I Don’t Care, een heerlijk rocknummer met piano’s, heavy gitaren en niet te vergeten de cello’s van de heren zelf. Voor dit nummer wees het Finse collectief de zangtaken toe aan Adam Gontier van Three Days Grace en Mats Leven van Therion, wat heeft geleid tot een even fraai als verrassend eindresultaat.

Liefhebbers van het eerste uur zullen niet teleurgesteld zijn. Apocalyptica heeft begrepen dat het niet kan blijven terugvallen op covers alleen en probeert middels de bijdrages van aansprekende namen uit de muziekbusiness interessant te blijven. De band moet alleen opletten dat de gasten niet de hoofdrol over gaan nemen en dat Apocalyptica zelf het extra ingrediënt wordt. Op Worlds Collide is dat nog niet het geval en daarom mag dit album wederom een succes genoemd worden.

Tracklist:
1. Worlds Collide
2. Grace
3. I’m Not Jesus
4. Ion
5. Helden
6. Stroke
7. Last Hope
8. I Don’t Care
9. Burn
10. S.O.S. (Anything But Love)
11. Peace