De prijs voor slechtste promo die ik deze zomer op mijn deurmat heb gekregen gaat zeker naar het Italiaanse Eligor, een nietsbeduidend symfonisch black metalbandje dat met In Nomine haar debuutalbum aflevert. Dat ik in eerste instantie vermoedde met een mager klinkende demo van doen te hebben, zegt veel over het niveau van deze Italianen.
Laten we maar eens beginnen met de slechte punten aan In Nomine: dat zijn er namelijk nogal wat. Ten eerste dus de productie: het klinkt alsof het album met een antwoordapparaat is opgenomen. Verwacht ditmaal ook geen “rauwe, maar sfeerverhogende” productie, want het geluid op dit album is te zoutloos voor woorden. In feite heb ik zelden een album gehoord dat zo slap en krachteloos klinkt als In Nomine. De ideeën en riffs die voorbij komen op het album passeren bovendien zelden of nooit het niveau “les drie muziekschool” en bevatten geen greintje inspiratie. Voeg daar een hoogst irritant Blokker-keyboard aan toe dat zich af en toe in de zaken komt mengen en het moge duidelijk zijn dat In Nomine geen prettige luisterervaring oplevert.
Na lang zoeken heb ik echter ook enkele kleine pluspuntjes gevonden. Zo klinkt het nummer The Path of Frozen Lakes net iets minder erg dan de rest van het album vanwege de bij tijd en wijle redelijke riffs. Het grootste pluspunt is echter dat deze hele ellende al na een half uurtje weer voorbij is, zodat ik me met interessantere zaken bezig kan houden.
In Nomine schijnt opgedragen te zijn aan voormalig toetsenist Alessandro Nesci, die in 2003 een eind aan zijn leven heeft gemaakt. Ik vraag me serieus af of de band hem hiermee een dienst bewijst. In feite doet Eligor nog het meest denken aan een (nóg) slechte(re) variant op Wykked Wytch. Bij deze hoop ik u dan ook afdoende gewaarschuwd te hebben.
Tracklist:
1. Intro
2. Immobilis November
3. The Path Of Frozen Lakes
4. Frozen Tears
5. Arbor Autumni
6. Southern Shadows
7. Auster
